De Amandelboom

De Amandelboom is een ontroerend verhaal over de elfjarige Ichmad Hamid met een bijzonder talent. Een moedige jongen die woont in een gebied waar men leeft in angst en veel te maken krijgt met geweld en verdriet. Ook het gezin van Ichmad blijft dit niet bespaart. Zijn vader wordt door Ichamds toedoen gevangen genomen en het tragische lot van zijn zusje drukt een grote stempel op het gezin.
Toch weet Ichmad hoop te houden, ook als zijn bijzondere talent hem niet kan helpen zijn familie te beschermen. Hij ontwikkelt zich tot een bezielde man die niet in zijn schuldgevoelens blijft hangen en toch liefde en hoop in zijn leven heeft.

Ik herinner mij nog dat tijdens de uitlopers van de sixties, de legendarische jaren zeventig veel van mijn vrienden en kennissen met Arafatsjaals rondliepen.  ’t Was op een paar witte geëngageerde raven na eerder een uiting van ‘wij alternatievelingen’ dan een politieke betrokkenheid voor een minderheid. Ik heb mij eerlijk gezegd nooit over de Palestijnse strijd durven uitspreken gewoon omdat ik te weinig geïnformeerd was. (shame on me ) Wat ik echter nooit heb kunnen en kan aanvaarden is onderdrukking en laat dat nu net datgene zijn dat in de Amandelboom haarscherp maar bikkelhard losgelaten wordt op de lezer. Het blijft uiteraard een eenzijdige benadering bekeken vanuit de Palestijnse kant van het conflict. Je leest dit schrijnende verhaal dan best ook als een universele aanklacht tegen onderdrukking en geweld. Het is een ‘slikboek’, een boek dat je doet huiveren en ‘slikken’ om emoties in bedwang te houden. Los van deze impressie krijg je hier een schitterend verhaal over de confrontatie met je afkomst, de littekens van een problematische omgeving om in op te groeien maar ook levenskracht van een individu die zich vooropstelt om ‘goed te leven.’ De Amandelboom schenkt je een scherpe aanklacht tegen geweld en
onmenselijke onderdrukking!

Jan Stevens