De zwarte kroon

Professor David Ullman is gespecialiseerd in demonische literatuur, met als hoofdonderwerp Paradise Lost van John Milton. Op een middag ontvangt hij een bezoeker die hem uitnodigt in Venetië een bijzonder verschijnsel te komen aanschouwen. David is wel toe aan een korte vakantie en vertrekt samen met zijn twaalfjarige dochter Tess naar Italië. Uiteindelijk keert hij getraumatiseerd terug in Amerika, zonder zijn dochter. Pas dan dringt het langzaam tot hem door dat er een andere wereld bestaat, waar Tess zou kunnen zijn. Met deze wetenschap begint hij aan een zoektocht die hem door Amerika voert, naar aanwijzingen over zijn verloren kind. Hoe ver kan hij gaan in zijn poging Tess terug te brengen in zijn leven? De zwarte kroon, geschreven in Pypers kenmerkende, krachtige stijl, neemt je mee naar werelden waarvan je tot voor kort geen weet had.

Soms krijg je een boek in handen waarvan je in eerste instantie aanvoelt, dit is mijn genre niet. Maar toch blijf je lezen. Het hoofdthema in de zwarte kroon is de onderwereld, het al dan niet geloof in demonen en de duivel Satan. Niet onmiddellijk mijn ding maar het is wel zo’n boek dat je intrigeert en je leest verder want je wil het weten. Er komt tenslotte het verlies van een kind in voor waarbij de vader via tekens & boodschappers gelooft dat hij haar kan terugvinden. De vader is een professor demonologie en hoewel hij zelf niet gelooft in het onaardse voel je hem veranderen in zijn zoektocht naar zijn dochter. Hij gaat volledig op in het epische gedicht uit de zeventiende eeuw van John Milton om zijn waanbeelden, gesprekken met geesten en allerhande symbolen te verklaren, te zoeken en te vinden. Soms gaan de gesprekken tussen hem en de boodschappers van de ‘Onbenoemde’ wel erg ver en moest ik als nuchtere lezer wel eens doorbijten. Voor liefhebbers van dit genre zijn dit dan waarschijnlijk net die dialogen om van te smullen.
Het plot? Laat iedereen daar dan maar zijn eigen mening overhebben.
 
Op zijn minst een intrigerend boek!

Lut delanghe