Ijsbrood

IJsbrood vertelt het verhaal van een doorsnee Nederlands gezin: twee hardwerkende ouders, twee schoolgaande kinderen. Niks aan de hand. Tenminste, dat is waar de jonge zoon des huizes altijd op heeft kunnen vertrouwen. Totdat zijn moeder op een kwade dag spoorloos blijkt te zijn verdwenen. En dat terwijl hij zelf over twee weken moet dammen om het Nederlands kampioenschap. Zijn zus weet zeker dat het scheiden gaat worden, maar hun vader zwijgt intussen in alle toonaarden. Terwijl de dag van de grote wedstrijd nadert, wordt langzaam meer duidelijk over het lot van moeder. Met groot talent voor onderhuidse spanning schreef Owen Donkers met IJsbrood een aangrijpend familieverhaal.

Ijsbrood liet me niet ijskoud. Owen Donkers brengt hier een schitterende novelle gezien doorheen de ogen van een 11-jarige jongen. Niettegenstaande de intrieste thematiek liet de flegmatieke wijze waarop Donkers in de gedachtenwereld van een 11-jarige kruipt mij meer dan eens echt glimlachend verder lezen.  Ijsbrood start met een intro die kan tellen in zijn kracht vande eenvoud.

“Mijn moeder verdween op een maandag. Twee dagen nadat ik wakker was geworden doordat ze gillend door onze straat rende. Of eigenlijk anderhalve dag daarna.”

In deze typerende schrijfstijl lezen wij het verhaal van een jongetje die de gevolgen draagt van een moeder die verdwijnt. Hoe en waar de moeder is komen we niet te weten, want de jongen weet het ook niet... Hij blijft gewoon verder leven met zijn vader en zijn zus. Gaandeweg, als je de vader als gefrustreerd kunstschilder, werkzaam als ambtenaar en de zus die steeds verkondigde:  “Ik weet het, ze gaan scheiden” leert kennen merk je dat deze situatie voorbestemd was. Alleen blijven er zoveel vragen onbeantwoord. Waar is ze nu? Holeang blijft ze weg? Hoelang, wat betekent dit? De elfjarige jongen begrijpt het niet altijd en wordt ook overal buitengehouden maar de gevolgen zijn er wel, geen verse maaltijden, een lege koelkast, fastfood en ijsbrood (je merkt zelf wel wat dat is)
Naast dat ingrijpende raast het gewone leven van een elf-jarige gewoon door, een jongen met veel talent voor dammen en die zich daar dan ook op focust. Dammen is dan ook de rode draad doorheen deze prachtige novelle maar meer dan het dammen op zich is het de wijze hoe Donkers je laat kijken en denken als  een elf-jarige die het hem doet.
Ik heb er zo van genoten.