Voor mijn medemens

In haar debuutbundel bewondert, verguist, besnuffelt en bezingt dichteres Rhea Cecile haar medemens. De bundel  werd een ode met af en toe wat schaduwzijde maar vooral een kleinood dat tracht tegenwicht te bieden. In een samenleving waar alles snel gaat, brengt deze bundel traagheid en verstilling.
Rhea Cecile is een nieuwe stem, met een oude ziel, binnen het poëzielandschap. Via haar Instagramaccount creëert ze een groeiende community waarbij taal, beeld en typografie verweven worden met rake en verbindende inhoud. Een steeds groter publiek weet deze vorm van poëzie heel goed te smaken.

Iemand

was mild voor zijn medemens

niemand

werd daar slechter van

Die woorden vertalen waar ik de laatste weken mee bezig ben. Ik heb het een beetje gehad met de onverdraagzaamheid en intolerantie. Ik probeer de verbinding te zien. Zeker nu. Zeker nu in die sch*periode die we allemaal verplicht moeten meemaken. Maar eerder dan me te wentelen in zelfmedelijden en ergernis kies ik ervoor om juist mild te zijn en daardoor hopelijk het verschil uit te maken. Ik kies ervoor om de medemens met al zijn of haar keuzes te proberen respecteren en voor mezelf de juiste keuzes te maken. Zonder oordeel. Hoe moeilijk dat ook soms is.

En dan krijg ik dit kleine, fijne boekje in handen. En dan komt er een stukje tekst dat troost biedt. Met weinig woorden en toch zo treffend…

Dit rode boekje staat vol met korte poëzie die weet te raken door de weinige woorden, de stiltes en zelfs de plaats van de woorden op de pagina’s. Ook de getekende venndiagrammen (flashback naar een lagere schooltijd met logiblokken) met leeggelaten doorsnedes reflecteren op huidige contexten. Geraakt ben ik door de eenvoud en toch sterke zingeving.

Gisteren

toen ik vijf was

kon ik toveren

met taal

had ik weinig

maar wat kon ik

toveren

Ze heeft veel met taal nu. En voor mij kan ze toveren.