De Verborgen Vrouw

Tijdens het slopen van een oude jutefabriek worden twee skeletten gevonden onder de betonvloer van het garenmagazijn. Ze liggen hand in hand. Forensisch antropologisch onderzoek wijst uit dat ze er ongeveer vijftig jaar liggen.

Hoofdrechercheur Stef Michiels en specialisten van het forensisch lab slaan de handen in elkaar voor de identificatie. Ze komen tot de conclusie dat de twee mensen om het leven zijn gebracht. Beetje bij beetje krijgen de slachtoffers een gezicht en een verhaal, en duiken meerdere verdachten op. Het verhaal volgt de twee tijdslijnen.

‘De verborgen vrouw’, terug een echte Aebi. Niet dat de vorige boeken van Belinda Aebi geen echte ‘Aebi’s’ waren maar er was terug een herkenbaarheid tijdens het lezen van deze nieuwe uitgave. Wat maakt dan een echte Aebi? Ik kan er niet zo goed de vinger opleggen maar het is een mix van degelijke research, een Vlaamse setting, vlot lezend met een aanwezige onderhuidse spanning die je voortstuwt naar de ontknoping.

Naast de prachtige cover start het boek met twee foto’s van een verlaten en verloederde industriële site, een jutefabriek ‘De Correctie’ die afgebroken en gesaneerd zal worden om een andere bestemming te krijgen. Tristesse en desolatie zijn het toonbeeld en meteen ook een soort van waas die doorheen het hele verhaal licht aan de oppervlakte blijft zweven. Het verhaal van M.L.

In het eerste korte hoofdstuk wordt M.L. beschreven door een niet nader genoemde toeschouwer in ‘De Steeg’ discotheek uit de jaren ’60 in de streek van Temse. Deze korte intermezzo’s uit die periode doorspekken verder het verhaal met hits uit de jaren ’60 die toen grijsgedraaid weren. Typisch Aebi, muziek kleurt haar boeken en krijgt dikwijls een rol toebedeeld. De geilheid van die anonieme toeschouwer spat van deze korte hoofdstukjes, opgewonden frustratie.   

Na die korte intro maken we in het mortuarium en het forensisch lab van het Universitaire Ziekenhuis Antwerpen kennis met Stef Michiels en Raf De Roover, twee rechercheurs die twee skeletten bekijken. Twee skeletten die tijdens die afbraakwerken hand in hand gevonden werden in een put van kleigrond overgoten door een laag beton. Ze maken er ook kennis met Emmy Verdonck, forensisch antropologe. Samen met dit drietal word je ondergedompeld in het post-mortemonderzoek, diepgaand maar bevattelijk geschreven. Zowaar een blik achter schermen van het forensisch onderzoek, een wereld die we niet kennen. Typisch Aebi, degelijke research vertaald in bevattelijke woorden.

Na deze opwarmer waarbij je als lezer getriggerd wordt naar de waarheid ontwikkelt zich een whodunit waarbij Raf en Stef gesteund door Emmy op zoek gaan naar de identiteiten van de skeletten en het waarom van die verdachte overlijdens. Gedurende dat degelijk speurwerk terug in de tijd bouwt Aebi zorgvuldig de karakters en onderlinge spanningsvelden op tussen Stef, Raf en Emmy. Gaandeweg leer je de drie personaliteiten en hun achtergronden kennen. Typisch Aebi, een haast onmerkbare verwevenheid tussen de meest voorkomende actieve personages die je toelaat om je te vereenzelvigen met hen.

Zonder gewelddadige scenes en ronkende achtervolgingen zoeken de twee rechercheurs naar raakpunten en graven dieper in het verleden. Ze naderen de waarheid en leggen langzaam maar zeker een mysterieuze verdwijning bloot. Niets is echter wat het lijkt en de true crime komt pas op ’t eind. Typisch Aebi, heel zorgvuldig een spanning opbouwen, je soms wel op een ander spoor zetten om nadien de feitelijkheid te openbaren zonder daarvoor krachttoeren of ongeloofwaardige plotwendingen nodig te hebben.

Het is echter niet alleen zomaar een thriller, de beide rechercheurs hebben ook zo hun eigen persoonlijke moeilijkheden. Iedereen krijgt klappen in het leven, ook zij en dat moeten ze aanvaarden en leren mee omgaan. Dit geeft deze thriller een sterke connectie met ons eigen leven, uit het leven gegrepen. Gewoon echt, zoals het is. Typisch Aebi, maatschappijkritiek en hedendaagse sociale problematieken aankaarten. Ze zet je dikwijls met de neus op de feiten.

‘De verborgen vrouw’, ik heb er terug van genoten. Zo’n typische Aebi thriller. Onderhoudend, dikwijls maatschappijkritisch, gravend in haar personages om ze met een onderhuidse spanning levensecht hier in Vlaanderen te presenteren.

Jan Stevens, redacteur boekensite.gent