Ondanks alles

Een liefdesverhaal van achteren naar voren. Een platonische maar eeuwige passie tussen twee mensen. Aan de ene kant heb je Ana. Charismatische zestiger, net gepensioneerde voormalige burgemeester, getrouwd en moeder. Een strijdster met een groot hart die respect afdwingt. Aan de andere kant heb je Zeno. Een verstokte vrijgezel, een boekhandelaar aan de vooravond van zijn pensioen, die al veertig jaar schrijft aan zijn doctoraatsthesis fysica. Een vrijgevochten en reislustige ziel, verleidelijk en mysterieus. In de loop der jaren hebben ze samen een onmogelijke en onuitputtelijke liefde geweven. Langs alle excuses die haar in de weg hebben gestaan, reizen we terug in de tijd, langs de meanders van deze romance… tot bij haar ontstaan. Met Ondanks alles biedt Jordi Lafebre ons zijn eerste album als volwaardig schrijver-tekenaar, met alle poëzie en tederheid die hem kenmerken. Een complexe, amoureuze puzzel, die hij bedreven opbouwt in aparte scènes… die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

We hebben al koude april- en meidagen achter de rug, ook koude samenlevingsdagen waar de warmte in onze maatschappij soms ver te zoeken is. Onverdraagzaamheid, haat, onverschilligheid, de ophokplicht, het vergt veel van iedereen. Dan heb ik nood aan warmte, aan fleurigheid, aan liefde, aan minder chagrijn.

‘Ondanks alles’ is een beeldroman die mij verwarmde en mij met een zachte gloed binnenin achterliet, een zalige glimlach nadat ik het dichtklapte. Het is wennen want het verhaal keert in hoofdstukken terug in de tijd, iets dat je als je onvoorbereid start ‘even’ op het verkeerde been plaatst. Maar daar was ik wel gauw achter en het gaf meteen een extra dimensie mee. In het eerste hoofdstuk komen Zeno en Anita elkaar tegen op een brug in een niet nader genoemde Franse stad. Die brug is ook de rode draad doorheen het hun hele leven apart, een mooie metafoor voor de brug die hun hele even tussen de beide hoofdpersonages in hangt. Het is een brug van liefde, liefde die niet kon waargemaakt worden. Anita vertelt inmiddels dat zij haar familie heeft ingelicht over het bestaan van Zeno. In de negen volgende hoofdstukken wandel je samen met Zeno en Anita in de tijd terug. Naar het punt waar de bouw van de brug  startte en ook hun wederzijdse liefde.

’t Klinkt allemaal eerder vlak en recht toe aan maar de wijze waarop het verhaal ingepakt wordt en de ingenieuze opbouw van het verhaal zorgt voor een haast ondraaglijke spanning om niet te weten hoe dit afloopt maar hoe dit begon en wat er daartussen gebeurde. Een spanning die je glimlachend meetrekt. Het is ook het bewijs dat Zeno in zijn levenswerk, zijn proefschrift wil aantonen. Hij schrijft en werkt daar al heel zijn leven aan, aan het bewijs dat de tijd ook kan teruggedraaid worden.

Ik verloor mij niet alleen in het verhaal maar ook aan de prachtige, zwierige tekenstijl van Jordi Lafebre. Een beeldverhaal om te koesteren en je aan op te warmen.

Jan Stevens, redacteur boekensite.gent