Ik ben niet de enige die alleen is

Na de dood van zijn vrouw mijmert Jean-Louis Fournier over zijn verlangen naar verbondenheid en zijn behoefte om alleen te zijn. Zowel de pijnlijke periodes van eenzaamheid als die heerlijke momenten alleen - met een boek, een gedachte, als koning van je eigen rijk. Met een zachte, open en soms melancholische blik kijkt hij naar een wereld waarin iedereen nog nooit zo alleen was maar toch uitermate verbonden kan zijn.

Met z’n 80 jaren voelt Jean-Louis Fournier zich alleen. Wij kennen hem niet, maar bij onze zuiderburen staat hij op het lijstje van de 50 meest bekende Fransen. Jean-Louis Fournier was programmamaker voor de Franse tv, en de schepper van de stripfiguren Lan Noiraude, een hypochondrische koe die continu met de dierenarts aan de telefoon hangt, en de vogel Antivol, die door hoogtevrees niet kan vliegen. Hij regisseerde ook ‘La minute nécessaire de Monsieur Cyclopède’, met korte absurde sketches, waarin Pierre Desprognes steeds een krankzinnige vraag beantwoordt en altijd besluit met ‘Etonnant, non?’ , wat tot vandaag in Frankrijk een gevleugelde uitdrukking blijft,..

Jean-Louis Fournier werd ook als schrijver veel gelezen, hij schreef nog al wat autobiografische romans, onder meer zijn meest bekende boek : "Waar gaan we heen papa?", over zijn zwaar gehandicapt zoontje, bekroond in  2008 met de Prix Fémina.

Nu brengt uitgeverij De Geus zijn laatste bundel uit, met de steun van het Nederlands Letterenfonds. Een pracht van een boekje, ‘ IK BEN niet de enige die ALLEEN is ’. Hij mijmert over zijn eenzaamheid op z’n oude dag, hilarisch, met fijne humor, melancholisch, koesterend, relativerend en toch doodserieus,  fijnzinnig en ontroerend, poëtisch en al even eenvoudig prozaïsch.  Citaten in overvloed, van Molière, Michel de Montaigne, Friedrich Nietzsche en Rainer Maria Rilke, maar even sterk zijn z’n eigen beschouwingen, oneliners en ludieke gedachtesprongen.

“Ik drink om te vergeten, te vergeten dat ik alleen ben. Ik heb een stuk of wat whisky’s gedronken. Ik ben bezopen. Als ik in de spiegel kijk, ben ik gerustgesteld. Ik ben niet meer alleen. Ik zie dubbel.”

Koen E., huisrecensent