Brandende meisjes C.J. Tudor

Welkom in het lieflijke plaatsje Chapel Croft.
Vijfhonderd jaar geleden werden hier acht protestantse martelaren terechtgesteld op de brandstapel.
Dertig jaar geleden verdwenen twee tienermeisjes spoorloos.
Twee maanden geleden pleegde de dominee van de lokale parochie zelfmoord. 

Dominee Jack Brooks, alleenstaande ouder van de veertienjarige Flo, arriveert in het dorp om een nieuwe start te maken en wat tot rust te komen. Maar rust is het laatste wat ze er vinden.

Want iemand lijkt vastbesloten om de duistere geschiedenis van het dorp actueel te houden. Jack ontvangt sinistere pakketjes en berichten. En Flo ziet levensechte visioenen van brandende meisjes. Of zijn het geen visioenen?

C.J. Tudor is geen onbekende in de thrillerwereld, denk maar aan Krijtman, De anderen en De terugkeer. Uit deze reeks las ik eerder al De anderen en was daar heel enthousiast over.  

Brandende meisjes speelt zich af in een plaatsje Chapel Croft in Sussex, een dorpje met een bewogen, duistere geschiedenis. Vijfhonderd jaar geleden werden daar protestantse martelaren terechtgesteld op de brandstapel onder het bewind van Queen Mary (1553 – 1558). Dat feit wordt nog jaarlijks herdacht door van twijgjes gevlochten popjes te verbranden (Wikipedia). 

Maar er is meer aan de hand. Dertig jaar geleden verdwenen twee tienermeisjes, hartsvriendinnen, en bij de start van het verhaal is het twee maanden geleden dat de pastoor van Chapel Croft zelfmoord pleegde. Allemaal verschillende feiten die wel hun verbintenis zullen krijgen. Een vrouwelijke dominee Jack Brooks van Nottingham wordt door bisschop John Durkin als vervanger naar Chapel Croft gestuurd, dit erg tegen haar zin en deze van haar veertienjarige dochter Flo. Maar daar heeft zijn geen keuze in, er was ‘dat voorval’ dat eerder plaatsvond dat voor veel ophef zorgde en sindsdien ligt Jack onder vuur. Wat juist komt later in het boek aan bod.  

Jack Brooks en Flo proberen te integreren in het dorp maar dat wordt hun niet gemakkelijk gemaakt. Jack maakt o.a. kennis met Aaron, de koster en de zoon van pastoor Marsh die 30 jaar in Chapel Croft werkte maar nu zwaar ziek is. Flo sluit ondertussen vriendschap met Wrigly die nergens echt bijhoort omdat hij aan dystomie lijdt en daardoor spasmen en stuiptrekkingen heeft. Met andere leeftijdsgenoten loopt het minder goed o.a. met Rosie en Tom, Rosie is erg agressief en verpersoonlijkt ‘het kwaad’ dat heerst in Het dorp.  

Doorheen het hele verhaal hangt er een sinistere sfeer en zijn er bovennatuurlijke elementen, waardoor C.J. Tudor vaak vergeleken wordt met Stephen King. Gelukkig zit er in manier waarop dit alles beschreven wordt veel humor verweven, dit deed mij meermaals glimlachen. Naar het eidne toe werd ik tweemaal totaal verrast, zoals er dan gewoonlijk aangegeven wordt: “Dit zag ik echt niet aankomen!” 

Voor mij mag er een tweede boek volgen, en liefst gauw. 

Lut Delanghe , redacteur boekensite.gent