Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder

Acteur Stefaan Degand (1978) groeide op in het West-Vlaamse Wevelgem, een dorp dat hij ontgroeide in de grootstad Antwerpen, waar het leven zich verder ontspon. In een bezwerend en intens proza verhaalt hij over dat leven tot op heden. Over hoe de liefde in zijn leven kwam, en ook weer ging. En terugkwam. Over hoe leven ook maar wat klungelen is. En over eten, lekker, gulzig en veel.
Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder is een middelvinger naar de dood, een ode aan het leven, en een boek dat tegelijk oorverdovend luid en ontroerend stil is.

Stefaan Degand raast in dit boek in haast één adem, zonder structuur, zonder eindleestekens, alsof hij z’n relaas letterlijk uitspuwt. Een atypische schrijfstijl (met korte zinnen, wat een ietwat vreemde bladspiegel oplevert), maakt dat je het boek amper opzij kan leggen en het gewoonweg in één ruk uitleest. Dit werk is niet zozeer een chronologische autobiografie, het is een ode aan de liefde, een middelvinger naar de afschuwelijke onrechtvaardigheid en het rauwe verwerkingsproces van het noodlottige.  Stefaan verloor z’n vrouw en ongeboren tweede kind als een donderslag bij heldere hemel. Ik vernam dit vreselijke nieuws zelf toen ik ook zwanger was van m’n tweede kind, wat op dat moment plots heel akelig dichtbij kwam, en me als lezeres precies nog meer betrokken maakte. (Er liepen nog wel wat parallellen doorheen haar en mijn verhaal.)

Stefaans woorden zijn eerlijk puur, net als z’n liefde voor z’n vrouw. Hij neemt geen blad voor de mond en dit boek is deel van een verwerkingsproces dat verdriet uit zonder dat het pathetisch wordt. Het getuigt eveneens van humor en relativeringsvermogen op momenten dat dat haast onmogelijk lijkt. Ingetogen en sereen. Als lezer krijg je een kijk in het denken en leven van Degand, inclusief bizarre kronkels en soms vreemde kijk op de wereld rond zich. Cynisme is hem eveneens niet vreemd en dat voelt als lezer soms wat onwennig aan. De titel ‘Dag liefje, met Mila gaat alles goed en ik klungel lekker verder’ geeft al een zekere chaotische sfeer mee die hij in het hele boek standhoudt. Aangrijpend om tussen de regels te lezen dat vooral het vaderschap en de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken hem eigenlijk rechthoudt en vooruit dwingt. Ongetwijfeld een herkenbaar gevoel voor vele ouders die plots hun partner verliezen en er alleen voor staan.

Hoe langer het boek en Degands verhaal binnensijpelt, hoe langer ik het gevoel krijg dat die leestekens niet zomaar een schrijfstijltrucje zijn,… Hij was misschien gewoonweg niet klaar om er een punt achter te zetten, achter zijn liefde, achter zijn levensverhaal,…

Of om het in z’n eigen woorden uit te drukken: “Vanaf nu zing ik een tweestemmig lied, en de tweede stem is verdriet.”

Een boek dat beklijft, of je nu fan bent van de man/acteur of niet, of je nu houdt van de schrijfstijl of niet. Het zal niemand onberoerd achterlaten.

Lien Rondou