Een kat achterlaten. Herinneringen aan mijn vader

In ‘Een kat achterlaten’, een autobiografische verhaal, stipt Haruki Murakami een paar schijnbaar terloopse herinneringen aan die hem bij nader inzien een diep gevoel van verbondenheid met zijn vader verschaffen. Diens verhalen over zijn militaire dienstjaren in China blijken bovendien een onuitwisbare indruk op de schrijver te hebben gemaakt.
Haruki Murakami heeft veel onderwerpen aangestipt in zijn lange carrière, maar één thema liet hij tot nu toe onaangeroerd: zijn vader. Meer dan twintig jaar lang hadden vader en zoon Murakami nauwelijks contact met elkaar; pas kort voordat zijn vader stierf, heeft de schrijver hun band kunnen herstellen.

Wie bekend is met Haruki Murakami zijn werk (De opwindvogelkronieken - Kafka op het strand) weet dat katten regelmatig opduiken in zijn verhalen. Zoals katten dat ook doen, soms zijn ze er en soms niet. Ook hier start deze reflectie op zijn vader, met wie hij geen al te beste band had met een kat.  

“Zo gingen we bijvoorbeeld op die zomerdag samen op de fiets naar de kust van Koroën om een gestreept katje achter te laten. Het geluid van de golven, de geur van de pijnbomen waar de wind doorheen waaide – ik kan het me nog altijd helder herinneren.” 

In nog geen 50 pagina’s laat Murakami zich wegglijden doorheen zijn herinneringen aan zijn vader. Die bedrieglijk gewone gebeurtenissen leren hem veel over zijn vader, verbinden hem met zijn vader en herstellen veel. Maar deze introspectie neemt je ook mee in filosofische gedachten over oorlog en mensenleed, dromen en berusting. Of hoe een mensenleven is. Alles lijkt zo soepel geschreven alsof hij dit zomaar eventjes neerpende waarbij hij zelfs aan de lezer laat weten of sommige herinneringen wel zo betrouwbaar zijn. Je leest alsof hij dit naast jou in de zetel vertelt, ingetogen en eerlijk.  

En als die bijzondere herinneringen dan ook nog eens verpakt zijn in een weergaloos mooie uitgave, in een prachtige inbindtechniek en voorzien van schitterende illustraties van Marion Vrijburg dat weet je al dat dit hét eindejaarscadeau kan zijn voor een bibliofiel. 

PS: wie het zal lezen zal ook net als ik doorheen de pagina’s naar de kleuren achteraan kijken. Ik heb ze allemaal gezien en geen enkel zijn hetzelfde. Heerlijk.  

Jan Stevens, boekensite.gent