Het wordt spectaculair. Beloofd Zita Theunynck

5 oktober 13.34 u.
Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven.

Dit is het verhaal van twee mensen.
Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.

Het boek lag al even op me te wachten. Ik had er schrik van. Terecht zo bleek.

Ik kon het niet zomaar lezen aan het zwembad of naast de bestuurder in de auto. Dat verdiende dit boek niet. Dus ‘s avonds in bed, toen iedereen sliep bleek de enige optie te zijn. Het boek wou ik niet wegleggen, maar moest het wel doen. Ik kon niet anders dan de zinnen herlezen, steeds terug en nog eens opnieuw. Elke bladzijde werd gekoesterd. Wat ik voelde was geen jaloezie, hoogstens verbijstering. Of misschien beter: verwondering. Hoe mooi, hoe mooi.

Ga nu dit boek lezen: het wordt spectaculair, beloofd!

Sara Stevens