Mick en het monster
Als stadsmuis Mick voor het eerst bij veldmuis Zoë op bezoek gaat, ziet hij een verschrikkelijk monster. Het is gigantisch, heeft puntige hoorns en een reusachtige staart. Als het brult, beeft de aarde.
Tenminste, dat is wat Mick zag. Maar klopt dat wel…?
In zijn nieuwe prentenboek vertelt Marcus Pfister, maker van De mooiste vis van de zee, een grappig verhaal vol mysterie, spanning en een vleugje griezeligheid.
Voorlezen dat blijft toch steeds een feest, zowel voor die kleine luisteraar als die grote verteller. ‘t Is gewoon zalig en het schept een enorme verbondenheid. Maar echt voorlezen en een kind in een verhaal meetrekken daar moet je goed materiaal voor hebben. Er is er opnieuw zo eentje op de markt. Eentje waarbij succes gegarandeerd is. Vrolijk, plezierig en een beetje spannend om net niet angstaanjagend te zijn.
‘Mick en het monster’ heeft alles in huis om een toppertje te worden. Mick is een stadsmuis en een echte stadsmus. Hij kent niks van het platteland. Vandaag is hij voor het eerst op bezoek bij zijn vriendinnetje Zoë en haar muizenhuis staat op het platteland. Op de eerste pagina is het al prijs. Verschrikt verstopt hij zich achter Zoë als hij een kat ziet. Hij wordt er ook voor verwittigd, alhoewel die poes er wel heel lief uitziet. Het is ook de stijl van de illustraties die een en al warmte en liefheid uitstraalt. De aaibaarheidsfactor is hoog, heel hoog bij de getekende dieren. Ze zijn allemaal zo mooi getekend in een soort van dooraderde schildertechniek waarbij het net is alsof de kleuren wat uitlopen, zo mooi.
Maar dan loopt het fout, Mick komt iets verschrikkelijks tegen. Daar in dat oneindige groen, ja voor stadsmuis is een weide echt wel onbekend terrein, ziet hij een geweldige lange staart door de lucht knallen als een zweep. En bang dat hij is! Zoë probeert haar vriendje te kalmeren maar zijn beschrijvingen van wat hij ziet wordt steeds maar heftiger. En steeds wordt er maar een stukje getoond van wat hij heeft gezien. ‘t Ziet er wel best wat angstaanjagend uit, maar ja in zijn muizenoogjes die niks maar dan ook niks van het platteland kennen valt alles wel heel groot uit. De tekeningen zijn prachtig en zo uitnodigend om te vertellen dat ik hier terwijl ik dit boek doorblader eigenlijk zelf al aan het vertellen ben. Soms heb ik het gevoel dat ik naar pluchen tekeningen kijk, zacht en schreeuwend naar mij: “Aai mij, streel mij.” ‘t Is meteen de sterkte van het boek, een beetje spanning in een leuk verhaal verpakt in liefdevolle illustraties.
Voor mij alvast een van de beste voorleesboeken van dit jaar!
Jan Stevens, redacteur boekensite.gent