Bloesems in de herfst

Hij heet Ulysses. Hij is al jaren weduwnaar en als hij op zijn 59ste zijn job als verhuizer verliest, duikelt hij in grote eenzaamheid. De banden met zijn kinderen aanhalen? Geen optie: zijn dochter verongelukte op haar zestiende en zijn zoon wordt helemaal opgeslorpt door zijn werk. Zij is mevrouw Solenza. Mediterranea is haar voornaam en ze heeft 62 jaar op de teller. Ze was een vroeger een gevierd fotomodel en haalde ooit nog de cover van Lui. Ze is nooit getrouwd en runt nu de kaashandel van haar moeder die net gestorven is na een aanslepende ziekte. Hun dagen tikken troosteloos weg en de rompslomp kan hun isolement niet langer verbergen. Tot zich een mirakel voordoet: er ontstaat een heus liefdesverhaal tussen hen beiden. Dat het zo laat komt, maakt het er alleen maar mooier op. De toekomst lacht hen toe... 

Bloesems in de herfst, ‘t is een contradictio in terminis bloesems horen in de lente. Het is meteen ook een trefzekere titel van deze prachtige graphic novel. Ik moet eerlijk wezen als de kaap van 65 jaar zo nabij is als bij mij dan sta je bij veel dingen stil en wordt vanzelfsprekendheid soms erg wankel. Ook in deze beeldroman komt iets op de helling te staan, kan je nog echt verliefd worden op latere leeftijd en wat doet dat dan met jou? Het is een zachte beeldroman, zacht maar intens zoals liefde kan zijn.  

De schutbladen zijn grote detailtekeningen van een ouder koppel in vaalbeige tinten, liefdevol en innig met een rondslingerend gekreukt papier waar ‘Fragile’ op staat. Fragiel is deze roman ook. Onderverdeeld in zeven hoofdstukken wordt het verhaal vertelt van een fotomodel op leeftijd en een verhuizer die tegen zijn zin op rust wordt gesteld. Ze komen elkaar bij toeval tegen in de wachtkamer van een dokter en geraken aan de praat, tenslotte hebben ze allebei tijd. Deze ontmoeting vindt pas halfweg het boek plaats zodat je als lezer ruim de tijd krijgt om kennis te maken met het leven van de twee hoofdrolspelers en dat is mooi. Ze kijken beiden met weemoed terug, normaal op deze leeftijd. Zij baat nu een kaaswinkel op, met liefde voor het vak na een flashy leven als covergirl van lingerie. En dat, ja dat blijf je niet doen. Ze worden zo naturel voorgesteld, dikwijls puur getekend ontdaan van alles wat hun verborgen houdt dat je niet anders kan dan vertederd zijn. Het is ook een feelgoodroman met een aantal zijlijnen die voor diepgang zorgen en een toch wel bijzonder einde. 

Tijdens hun kennismaking sloeg de vonk over en eerlijk, op deze leeftijd heb je ook niks meer te verliezen en zonder enige brutaliteit wordt er geflirt. De liefde heeft hun in haar greep. Je ziet dat zij proeven en genieten van dat prille gevoel dat plots terug is, ze zijn gulzig maar ook begripvol voor elkaar. Tenslotte hebben ze het allemaal al eens meegemaakt.  

Groot respect voor Aimée de Jongh die als jonge dertiger zich zo kan inleven in een liefde die voor jonge mensen haast onbegrijpbaar moet zijn. Zij doet dit met prachtige gelaatsuitdrukkingen die een geluk en warmte uitstralen waarvan je alleen maar jaloers kan op zijn. Ook de afwisselende opmaak van kaderloze tekeningen en paginagrote, onbegrensde schetsen laten je als lezer meedeinen in deze golf van liefde. Je wordt er als het ware mee overspoeld om gelukzalig achter te blijven eens het boek is dichtgeklapt.  
 
De bonus met de making off tussen Aimée de Jongh en Zidrou maken dit alles tot een compleet fijn afgewerkt geheel, grandioos en magistraal. 

Jan stevens, redacteur boekensite.gent