Het lichaam zwijgt

Een jonge schrijfster verlaat Londen en verhuist met haar zoontje naar een afgelegen plaats in het noorden van Engeland, waar ze een baan heeft gekregen als docent creatief schrijven aan een provinciale universiteit.

Ze heeft het geld nodig maar wil vooral de herinnering ontvluchten aan een gewelddadige aanranding waarvan ze drie jaar eerder het slachtoffer was. Hoewel ze voldoening put uit het lesgeven, is het werk veeleisend, zeker wanneer er in haar klas een verhit debat uitbreekt over geweld tegen vrouwen.Bovendien begint een van haar studenten romanfragmenten te schrijven waarin de grens tussen fictie en werkelijkheid wel erg dun aanvoelt. Wanneer ze ten slotte zichzelf herkent als hoofdpersonage in het verontrustende werk van de jongeman, vreest ze niet meer te zullen ontkomen aan het gruwelijke lot dat hij haar heeft toebedacht. 

Het lichaam zwijgt is een ijzingwekkende en psychologisch vernuftige campusroman die ons op een onthutsende manier laat zien hoe diep de patronen van seksisme en geweld zijn geworteld in onze maatschappij.

Dit verhaal begint met een kort bijna poëtisch stukje tekst over het lichaam van een jong meisje dat in de sneeuw gevonden wordt. Onmiddellijk daarna begint het verhaal van de vertelster. Zij wordt, hoogzwanger, niet ver van haar flat aangerand. Als de baby ok blijkt te zijn zegt ze dat ook zij ok is. Maar is dat wel zo?

Drie jaar later krijgt ze de kans om een cursus creatief schrijven te geven ergens in Noord-Engeland. Haar partner wil zijn job verder zetten in Londen dus verhuist zij met haar zoontje naar een huisje op het platteland, niet ver van de universiteit waar ze les geeft. Haar partner blijft leraar in Londen en reist in het weekend op en neer. Je voelt aan alles dat hun relatie niet loopt zoals het zou moeten. Is haar carrière niet een vlucht voor iets anders?

Haar studenten willen het als auteur maken en zijn erg competitief. Ze schrijven elk op hun eigen manier. Een arbeider uit de elektriciteitscentrale die een romantische roman met twist schrijft, een advocaat die zich aan een misdaadroman waagt, Tim die een distopisch verhaal wil schrijven, een maatschappelijk werkster die zich waagt aan magisch realistische korte verhalen, Nicolas die alleen maar de waarheid wil schrijven en duister en artistiek werk inlevert en een Amerikaanse die een young adult roman over weerwolven neer pent. Allemaal zijn ze gedreven en twijfelen ze soms aan het oordeel van hun lesgeefster. Is ze betrouwbaar? Is ze niet te oud of te jong? Te sexy of niet sexy genoeg? Trekt ze leerlingen voor ? Ze sparen haar maar ook mekaar niet. Wie schrijft authentiek? Wat is fictie en wie heeft het recht om over geweld (tegenover vrouwen te schrijven? Wat moet of mag een drijfveer zijn? De onderlinge discussies roepen een gevoel van ongemak op.

Naast de verschillende stukken verhalen van de schrijvers in spé beleef je ook het leven op een campus. Een van de professoren is op onderzoek uit, een andere is afwezig omwille van een depressie en Grace moet erin slagen cursussen te geven en aan de bureaucratie te voldoen.

Ondertussen woont ze samen met haar driejarig zoontje Sam in een afgelegen huis. Ze heeft er geen ontvangst en de buurvrouw die rouwend rondloopt lijkt dement te zijn. Ook hier is de spanning voelbaar. Sam, haar zoontje zegt bovendien dat hij een man in de tuin heeft gezien.

Als Grace later in de problemen raakt met en door één van haar studenten valt één en ander in mekaar. Zal ze haar lot kunnen ontkomen?

Doorheen alle verhalen en relaties voel je een zekere spanning. Een nee is geen nee, en angst wordt doodgezwegen.Jo Baker is erin geslaagd om een vlot lezende campusroman te schrijven met een hoog thrillergehalte. Dit verhaal speelt met fictie en non-fictie, waarheid en leugen.

Saskia Van Bastelaere, gastrecensie