de jongen die van appels hield

Riche, de elfjarige zoon van Amanda, is niet zomaar mager, hij blijkt levensbedreigend dun te zijn. Als hij geen appels meer wil eten, waar hij altijd zo verzot op was, ontdekt Amanda wat er aan de hand is. Haar zoon is geobsedeerd door calorieën. 'Kunnen jongens anorexia krijgen?' reageren mensen vol ongeloof. Amanda voelt zich enorm schuldig en worstelt met de vraag hoe ze de eetstoornis van haar zoon had kunnen voorkomen. Ze doet er alles aan om een goede behandeling voor haar zoon te vinden, maar telkens weer stuit ze op een muur van onbegrip en onvermogen. Er is een lange weg te gaan, die diep ingrijpt in het dagelijks leven van haar gezin.

De jongen die van appels hield is niet zomaar een autobiografisch verhaal van een moeder die haar emoties en levenservaringen van zich afschrijft. Het is een oorlogsverhaal, een rauw oorlogsverhaal van een moeder-geurilla strijd tegen de ziekte van haar elf-jarige zoon Riche. Dit boek breekt een taboe open dat anorexia een jonge meisjes ziekte is, ook jongens zijn er vatbaar voor. Het verhaal beschrijft de zoektocht naar medische en psychologische hulp en de impact van anorexia op een gezin. Alhoewel dit al ruimschoots genoeg verhaal geeft is het de onnavolgbare strijd die de moeder levert die mij diep trof. Hoe ver kan je gaan om je kind te redden dat niet alleen getroffen wordt door anorexia maar ook zwaar obsessief-compulsief gedrag vertoont en ervan overtuigd is dat calorien rondzweven en aanvallen? De strijd werd gewonnen maar de prijs was hoog, erg hoog!

Een prachtig boek over moederliefde, volharding en vechtkracht. Een aanrader die ogen opent.