Het huis in Kreis Pinneberg

Hamburg, 1946. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog proberen duizenden mensen te overleven te midden van het puin, veelal dakloos, veelal getraumatiseerd. De Britse kapitein Lewis is verantwoordelijk voor de wederopbouw van de verwoeste stad en het denazificeren van de gebroken bevolking. Hij wordt gestationeerd in een groot huis aan de rand van de stad, waar zijn rouwende vrouw Rachael en zijn enige overlevende zoon Edmund zich bij hem zullen voegen na jaren van hem gescheiden te zijn geweest. Lewis kan het echter niet over zijn hart verkrijgen om de bewoners, een Duitse weduwnaar en diens beschadigde dochter op straat te zetten en neemt een curieuze beslissing: hij besluit het huis met het Duitse gezin te delen. Tegen deze gespannen en claustrofobische achtergrond gaan de leden van beide gezinnen ieder voor zich een persoonlijk gevecht aan met hun eigen ware aard en maken vijandelijkheid en verdriet geleidelijk plaats voor passie en verraad. Het huis in Kreis Pinneberg is een indrukwekkende roman over onze diepste verlangens, onze sterkste loyaliteiten en de louterende kracht van vergeving.

Dit boek heeft bijna een week naast mij gelegen alvorens ik er werkelijk in begon, alvorens het aan me zei 'lees mij'.
In het begin had ik het moeilijk met woorden zoals 'kloffie', woorden die verstaanbaar zijn, maar in Vlaanderen ongebruikt. (Toch door mij!) Ook het overschakelen naar de verschillende personages ging moeizaam omdat er visueel geen regel tussen zat. Opletten was dus een noodzaak! Geleidelijk aan begon ik dan toch in het verhaal te zitten en ging het verhaal goed vooruit. Het boek vertelt een verhaal over net na WOII, de heropbouw van Duitsland. Of hoe Britten, Amerikanen, Russen, ... dachten het land te moeten heropbouwen/de mensen heropvoeden. In het boek kom je te weten hoe Duitsers, die ook maar deden wat hen werd opgedragen, worden bekeken/omschreven. Met deze 'kennis' als achtergrond leer je zowel een Britse als een Duitse familie kennen. Hun manieren van het verwerken van hun persoonlijk verlies, verdriet, hun hoop op de toekomst, ... leren ze samen verwerken en ontdekken door te gaan samenwonen. Ongehoord en ongezien in zo'n tijd!
Een mooi verhaal over hoe mensen zelf proberen te ontdekken wat dat 'Brits-zijn' en 'Duits-zijn' nu juist inhoudt. Ze leren elkaar kennen als mensen, als individu. Ze trekken natuurlijk ook soms té vlug een verkeerde conclusie ... Dit vooral door het feit dat ze door de oorlog al een oordeel van elkander hadden. Maar stap voor stap leren ze elkaar kennen en zichzelf herontdekken.
Een goed boek dus voor mensen die graag iets geschiedkundig lezen, willen weten hoe het was net na de oorlog.
Mede ook vanwege de soms redelijk Hollandse vertaling en het einde dat ik persoonlijk wat minder vind, omdat er wel wordt verteld/gesuggereerd hoe de toekomst van het Duitse gezin er uit zal zien, maar minder dat van het Britse gezin, geef ik dit boek toch nog een mooie 3 sterren.

Stefanie