Ardalén

Sabela Rego Llamas is op zoek naar informatie over haar
grootvader. In de jaren vijftig is hij scheep gegaan richting
Cuba, maar daarna heeft zijn familie niets meer van
hem gehoord. In zijn geboortedorp ontmoet ze Fidel, die
zegt haar grootvader te hebben gekend. Maar al gauw
begint Sabela te twijfelen aan de verhalen van Fidel. De
oude man leeft in een droomwereld en praat met zijn hallucinaties:
zijn oude scheepsmaat Ramón; het meisje dat
hem leerde pianospelen; zijn geliefde uit Havana. Toch
blijken de schimmen uit Fidels verleden nog invloed op
het heden uit te oefenen.

Ik ken de ‘Mistral’en de ‘Tramontana’ en heb ze allebei aan de lijve mogen ervaren, de één maakt je onzeker en drijft de somberheid op en de andere maakt je bitterkoud... Mocht de ‘Ardalén’ over Galiciê waaien dan had ik hem eigenlijk enkele jaren geleden ook mogen ervaren op een zomerreis, Warm en vochtig, jodium en de geur van zout. Ik kan mij best voorstellen dat je van zo’n klimaat gaat dromen, in de verte staart en kijkt naar datgene dat je niet kan zien. Ardalén voert je mee in zo’n verhaal, een verhaal waarvan je je in het begin afvraagt ’Waar gaat dit heen?’ om nadien gewoon te genieten van het verhaal en de pracht van de tekeningen om niet meer stil te staan bij de (on)mogelijkheid. Los van de ronduit prachtige krijttekeningen, kenmerkend voor Prado die op zich al de moeite waard zijn is het bovenal de steeds terugkerende vraag ‘Kan dit? Klopt dit? Is dit een herinnering of gewoon een tegemoetkoming uit genegenheid?’ die je steeds meer in begeestering brengt. Ardalén straalt gewoon pure zachtgroene poëzie uit die mij in meer dan behoorlijk in de ban hield. Je sluit dit boek met zo’n zacht gevoel en verwondering naar je eigen herinneringen ( zijn ze wel echt?) dat je niet anders kan dan dit boek in je hart sluiten.

Ardalén kan ik alleen maar wegschenken aan iemand die mij dierbaar is

Mijn favoriete pagina... Een proevertje.