Caravandagen Reis naar het einde van de tuin
Evelien De Vlieger is jeugdauteur, moeder van drie puberzonen en vrouw van een drukbezette man. Zonder aanwijsbare reden belandde ze in een staat van verdriet. Voelde een burn-out zo, vroeg ze zich af. Een depressie? Of was het gewoon het leven maar? Om niet verder uiteen te vallen verhuisde ze naar de caravan in de achtertuin. Ze sleepte het ene boek na het andere naar haar schuilhol en liet zich troosten en inspireren. Via allerlei omwegen belandde ze uiteindelijk in haar binnenste. Een kaart was er niet, ze legde de weg tastend af, maar zoals altijd was de weg de reis.
Is leven moeilijk? Niet moeilijker dan een haakwerkje repareren als je niet kunt haken. Het resultaat ziet er niet uit, maar haakwerkjes zijn sowieso lelijke dingen.
Evelien De Vlieger (1969) is een succesvol schrijfster van kinder- en jeugdboeken, waaronder Job en de duif, dat in 2011 werd bekroond met een Boekenwelp. Caravandagen is haar eerste boek voor volwassenen
Caravandagen, een van de vele boeken die lagen te wachten toen we thuiskwamen na een ‘overwinteringske’ van zes weken in Spanje met de Camper. Ook al wist ik dat dit geen gewoon reisverslag was, de tweede titel is ‘reis naar het einde van de tuin’, wou ik dus wel eerst lezen J. Ik ben gewoon om thrillers te lezen en dit is wel iets anders, ik had dus eerst wel een beetje moeite met het rustige verloop en inleven maar eenmaal de klik er was liet ik het niet mij meer los. Dit is echt een fantastisch mooi boek! Evelien De Vlieger schrijft in dit eerste boek voor volwassenen, zij is een jeugdboekenschrijfster, over haar eigen zoektocht, naar zichzelf. Ze zegt dat ze in een poel van moedeloosheid is beland. Ze probeert grip te krijgen op een zich opdringend verdriet. Maar wat heb ik dan schrijft ze, sombere buien, burn-out, midlifecrisis, of een echte depressie? Wat te doen? Naar een therapeut, pillen slikken, de wijde wereld intrekken. Het wordt echter een reis naar haar binnenste, in een oude caravan, een Constructam uit ‘68 in de tuin. Het duurt een poos voor ze er echt intrekt, ze wil de spinnen die er waarschijnlijk in huizen de kans geven er vrijwillig te vertrekken.
Als zij er eenmaal is ingetrokken en zich wil afsluiten van alles blijkt dit niet zo simpel. De school waar ook haar jongste zoon in het zesde leerjaar zit ligt naast haar tuin, er zijn bijna dagelijks Poolse dakwerkers aan het werk en het lawaai van de autosnelweg is nabij, wat ze zo mooi verwoordt als dat ze zichzelf op de pechstrook ziet/voelt staan.
Denk nu niet dat dit een kommer en kwel boek is, integendeel, de schrijfstijl van de auteur is zelfs grappig maar evengoed teder en soms poëtisch. Tijdens het schrijven in de caravan verweven jeugdherinneringen zich met het leven samen met haar man en drie zonen. Je voelt dat ze zelfs in deze moeilijke periode niet alleen met zichzelf bezig is. De liefde voor haar man en zonen is groot, enorm. Dat begrijp je als lezer als ze aangeeft dat één van haar verliezen het afscheid nemen is van je kind die puber wordt.
Het hele boek is ook doorspekt met uitspraken uit boeken die ze tussendoor leest, heel veel over natuur, bomen, dieren, vogels, spinnen en de zo belangrijke kippen maar ook boeken die haar raken of helen met hetgeen dat ze doormaakt. Ik soms er geen op, het zijn er veel en achteraan is een lijst met de auteurs en hun boek. Ik was heel blij dat ze het vooral naar het eind toe had over ‘De wand’ van Marlen Haushoffer, een topboek voor mij. Zij las daarna ook nog ‘Hemel die nergens ophoudt’ van dezelfde auteur en nu kan ik niet anders dan dit ook lezen! Ze leeft tijdens haar caravandagen ook echt mee in en met de natuur in haar overwoekerde tuin. Ze ontdekt er telkens iets nieuws en gaat diep in het inleven met de kippen, vogels, planten en insecten. Haar uitspraak: “ Into the wild voor broekschijters,” is dan weer zo’n typerend schitterend voorbeeld van haar relativeringsvermogen.
Het is gewoon een heel mooi boek, eentje naar mijn hart met oog voor wanhoop, geluk, kwetsbaarheid en verdriet, haar kippenverdriet. Het gaat over de kunst en het koesteren van verliezen iets dat bij haar zelfs kan gaan over het verlies van een tand. Ze zegt hierover: “ De kies die eruit moet doet me niets. Ik hou van mijn skelet, geef niet graag zomaar stukjes af.”
Een boek waar ik mij kan mee vereenzelvigen.
Lut Delanghe, redacteur boekensite.gent