Zonder palet

Net als de schilder in het titelgedicht die zonder penseel en palet, maar met pen en papier in de verte kijkt, tasten wij met onze woorden in het duister en treffen daar van alles aan: landschappen, verdwenen paden, verkleurde herinneringen, puzzelstukken van onszelf. De dichter legt het vast, zo goed als hij kan, en daar is er weer een: een werkelijkheid! Anders dan we haar dachten te kennen. Nieuwer. Uitgebreider. Ook een rijkere werkelijkheid, wanneer de dichter inzoomt op een detail. De gedichten in Zonder palet schetsen - in alfabetische volgorde - een beeld van ons bestaan. Zo zitten wij in elkaar.