RIP

Een tienermeisje wordt op afschuwelijke wijze aangevallen in de bioscoop waar ze werkt. Even later ontvangen haar vrienden via Snapchat filmpjes waarop ze doodsbang om vergeving smeekt. Als haar dode lichaam eindelijk wordt gevonden, is het gemerkt met een ‘2’. Een tienerjongen wordt enkele dagen daarna op gelijke wijze omgebracht. Zijn levenloze lichaam is voorzien van een ‘3’.

Politiecommissaris Huldar wordt op het moordonderzoek gezet. Hij moet daarbij opnieuw samenwerken met Freyja, die wordt opgeroepen om de pubers te ondervragen. Samen gaan ze op zoek naar lichaam nummer ‘1’, dat hopelijk meer licht op de zaak zal werpen. Freyja is ervan overtuigd dat de moordenaar het slachtoffer is geweest van pesterijen, en nu wraak neemt. Zoals ze dat ooit zelf ook wilde doen.

Ik las al heel veel boeken van deze auteur, ze zijn allemaal sterk gestructureerd en lezen heel vlot. Ja, mijn bemerkingen blijven nog steeds zoals altijd, het begint altijd heel straf maar daarna vertraagt het tempo en zijn er ellenlange gespreken die niets opleveren. Personen worden tot driemaal toe ondervraagd zonder dat het iets nieuws oplevert. En toch lees ik die de boeken graag. Er waren er bij die je apart kon lezen maar nu zit ik in de reeks met politiecommissaris Huldar, zijn collega Gudlaugur en de psychologe Freyea wiens hulp soms wordt ingeroepen. 

Het gaat momenteel absoluut niet goed tussen Huldar en zijn overste Erla, ook Freyea loopt niet hoog meer met hem op, ik denk dat ik het boek waar dit fout liep miste…

Het verhaal begint in het eerst hoofdstuk meteen heel akelig en spannend. Een meisje Stella wordt vermoord in de bioscoop waar zij werkt. Haar vrienden ontvangen via snapchat filmpjes waarop ze steeds maar ‘sorry’ zegt. ‘Sorry’ waarvoor?

Na enkele dagen wordt haar lichaam gevonden met onder haar een blad met het cijfer twee. Toeval? Tweede moord? 

Enkele hoofdstukken later wordt er een jongen vermist, Egill, ook onder zijn lichaam wordt een blad met cijfer drie gevonden. Dit lijkt toch heel erg in verband te staan met elkaar maar Erla zoekt toch in andere richtingen. Huldar en Gudlauger worden door Erla zoveel mogelijk buiten het onderzoek gehouden niettegenstaande zij de meeste vondsten deden. Het onderzoek gaat in de richting van het ziekenhuis waar een zeker Asta, verpleegster werkt. Ook haar vrouw Thorey werkt daar als dokter. Op een gegeven moment wijzen dan alle neuzen in de zelfde richting, Asta heeft duidelijk iets te verbergen. 

Tussendoor zijn er cursief geschreven brieven van een zekere Vála, steeds gepubliceerd op een blog. Je weet na een poosje wel om wie het gaat maar niet hoe alles in elkaar past!

En dan weer, typisch Yrsa Sigudardottir, een verrassend einde.

Lut Delanghe