Hotel Solitude
Liegen kan je nog niet, vrees ik. Liegen is een van de meest complexe menselijke vaardigheden. De dag dat je consequent kan liegen en de leugen handhaven, verklaar ik je voor genezen.’
Voor Max Costa, een redacteur bij een prestigieuze Franse uitgeverij, is de onstuimige auteur Makarov een hindernis te veel in zijn leven. Makarov heeft zijn lezerspubliek al lang veroverd en voelt niet dezelfde druk als Costa om snel een nieuwe roman te publiceren. Na veel toegevingen slaagt Costa er toch in de oude schrijver opnieuw aan het werk te zetten, maar wanneer de roman eindelijk zijn voltooiing nadert, sterft de auteur onder verdachte omstandigheden en gaat het manuscript verloren. Het is aan Costa om duidelijkheid te scheppen over Makarov, het manuscript en zichzelf.
Koen Strobbe schreef een roman waarin schuld, lijden en liegen even alomtegenwoordig als relatief
zijn. Zeer langzaam komt de lezer erachter wie het meest de weg kwijt is: hijzelf of het hoofdpersonage.
Vraag mij niet waarom, ik heb er geen verklaring voor, maar ik hou niet zo van boeken over boeken, over auteurs die worstelen met teksten, over de strijd om te verwoorden. En wederom hield ‘iets’ mij tegen om in ‘Hotel Solitude’ te starten. ’t Was buiten Koen Strobbe gerekend, hij schreef, hij liet mij lezen en hij won. Maar een boek blijft een boek en dat moet goed in de hand liggen, de zachte dikke pagina’s deden hun job hier uitstekend lang geleden dat ik fysiek zo’n aangenaam boek in mijn handen had.
‘Solitude,’ vertaald naar: “Eenzaamheid is een staat van afzondering of isolatie, d.w.z. gebrek aan contact met mensen. Het kan het gevolg zijn van slechte relaties, verlies van dierbaren, opzettelijke keuze, infectieziekte, psychische stoornissen, neurologische aandoeningen of omstandigheden van werk of situatie,” zit ook gevat in de titel van de roman waar het hoofdpersonage Max Costa als redacteur zorg moet voor dragen. Hij is de persoonlijke redacteur van schrijfkanon en goudhaantje Makarov, maar ook bewaker en fixer voor deze redelijke onberekenbare en narcistische auteur. Ze verblijven samen in ‘Le Royal Sinclair,’ het nec plus ultra hotel in Saint-Paul-de-Vence. ‘Solitude’ is echter ook de belichaming van Max Costa. Koen Strobbe laat Max als onbegrepen kind, achtergelaten bij zijn excentrieke maar steenrijke grootmoeder, opgroeien in eenzaamheid tussen de boeken van de huisbibliotheek. Zijn grootmoeder kijkt nauwelijks naar hem om en de enige summiere vorm liefde die hij kan krijgen komt van de huishoudster. Je kan best stellen dat deze verhaallijn die grandioos verweven is doorheen het eigenlijk verhaal over de relatie tussen Max en de auteur Makarov evenwaardig is aan het hoofdverhaal. Koen Strobbe zet je hier zelfs zwaar voor schut als lezer, spoileralert laat ik dit zo.
Maar het hoofdverhaal dan. In het eerste hoofdstuk dat je trouwens op een onnavolgbare wijze meteen in de milde humorvolle schrijfstijl dompelt moet Max aan de hotelmanager te kennen geven dat Makarov dood is aangetroffen in zijn hotelsuite. En dit nog voor hij de laatste pagina’s van zijn roman kon neerpennen. Pagina’s die cruciaal zijn om de roman postuum uit te brengen. De ontknoping is er niet. In navolging van de toch vernederende ondervragingen van de rechercheurs, want Makarov werd door Max dood aangetroffen in een plas bloed wil hij kost wat kost Makarovs onafgewerkte roman afronden en doorgronden. Hij krijgt daarvoor de steun van Astrid van de afdeling financiële recherche die ook ontknoping van de roman wil weten, het boek zou opschudding teweegbrengen in de financiële wereld. Er ontstaat een prachtig georkestreerde zoektocht waarin niets is wat het lijkt, subtiel en bedachtzaam leidt Koen Strobbe zijn lezers in het ontwarren van dit kluwen. Maar Strobbe heeft meerdere verrassingen in petto.
Dat Strobbe een misdaadauteur is merk je duidelijk aan het ongelooflijk sterk opgebouwde verhaal dat bol staat van intriges en zijdelings ingebrachte personages die garant staan voor een adembenemende leestocht waarbij je als lezer als het ware vooruit wordt gestuwd naar het plot. Ik durf mij niet te dikwijls wagen aan vergelijkingen maar dit is een Julian Barnes in het Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Strobbe laat zijn personages in zichzelf geloven, zichzelf voorliegen maar schuld op zich nemen. Uitgelezen in een ruk, steeds glimlachend, onderweg mij compleet laten verrassen om nadien nog lang na te genieten van dit vakmanschap. Wat een roman!
Jan Stevens