Opnieuw Olive

‘Opnieuw Olive’ van Elizabeth Strout is het vervolg op de alom geprezen roman ‘Olive Kitteridge’ uit 2008. Olive Kitteridge geldt als een van de meest herkenbare, iconische romanpersonages van de afgelopen decennia. Bot en een tikkeltje koppig, maar ook kwetsbaar en verrassend gevoelig: Olive Kitteridge is terug. Een paar jaar ouder, en vele veranderingen verder. Ze moet haar leven leren delen met haar tweede man, proberen de relatie met haar zoon te herstellen, omgaan met verlies en eenzaamheid, zich openstellen voor nieuwe levenslessen – en als altijd een luisterend oor bieden aan de andere inwoners van Crosby, Maine.
‘Olive Kitteridge’ werd met de Pulitzerprijs bekroond, en werd door HBO tot een miniserie gemaakt die maar liefst acht Emmy’s ontving.

Toen ik een hele poos geleden ’Ik heet Lucy Barton’ las was dat een ware ontdekking voor mij. Ik noemde het destijds een ‘leespareltje.’ Het boek ‘Niets is onmogelijk’ was een mooie aanvulling daarop. Daarin ging het in kortverhalen over dorpsgenoten van Lucy, die allemaal met extreme armoede worstelden. De bekroonde verhalenroman ‘Olive Kitteridge’ las ik niet en nu elf jaar later verschijnt ‘Opnieuw Olive’ terug werd ik gegrepen door die tedere, diepmenselijke maar krachtige schrijfstijl van Elizabeth Strout.

Nu dus terug een verhalenbundel over Olive en hoe het haar vergaat na de dood van haar man Henry, inmiddels is zij al als lerares gepensioneerd. Niet alle verhalen gaan over Olive, dikwijls over dorpsgenoten soms met en soms zonder Olive. Olive is niet wat je noemt een aimabele persoonlijkheid. Ze is vaak nors, kortaangebonden, vrijpostig maar toch is ze weliswaar op haar geheel eigen manier behulpzaam. Ze woont in een Amerikaans kuststadje ‘Crosby.’

Via beschrijvingen van de verschillende personen en hun leven krijg je een goede inkijk in het kleinsteeds Amerika. Zo hebben velen het niet echt begrepen op de vele Somalische vluchtelingen, daar worden ze zenuwachtig en onzeker van. Olive denkt daar helemaal anders over maar later geeft ze wel toe dat ze zelf neerkeek op de ‘Canadese fransozen.’ Olive trouwt dan voor de tweede keer, ditmaal met Jack een welvarende voormalige Harvard professor. Olive haat snobisme maar Jack kan haar als geen ander weerwoord geven en geeft aan dat ze zelf een snob is, een soort ‘omgekeerde snob.’

Eventjes een klein inkijk in sommige verhalen:

‘Het einde van de burgeroorlog’ is het hilarische verhaal van een echtpaar dat na eens slippertje van de man wel nog samenwoont maar al 35 jaar niet meer met elkaar praat. Ze gaan zelfs nog veel verder in hun afstand tussen elkaar.

In ‘Moederloos kind’ krijgt Olive bezoek van haar zoon, zijn vrouw en hun kinderen. Ze ziet haar zoon nauwelijks en Olive is ervan overtuigd dat ze geen goede moeder is geweest. Het gesprek tussen Olive en haar schoon dochter verloopt chaotisch en onbeholpen maar is een meesterlijke dialoog zoals er zovele zijn in dit boek.

In het laatste verhaal ‘Vriendschap’ woont Olive in een woonzorgcentrum, eigenlijk een assistentiewoning. Ze is er eenzaam en kan maar moeilijk omgaan met de andere bewoners. Daarbij moet zij ook nog leren omgaan met incontinentie, die zij verwoordt als ‘mijn ingewanden lekken.’ Zij  maakt er kennis met Isabelle en dit blijkt dus dezelfde Isabelle te zijn uit het allereerste eerste boek van Strout ‘Amy & Isabelle.’ Ze hebben een soort vriendschap maar het besef blijft dat dit het laatste deel is van haar leven. 

Je kan op het einde van dit boek niet anders dan Olive in je hart sluiten en je weet dat er niet opnieuw een boek over haar zal verschijnen. In ‘Niets is onmogelijk’ waren het vooral de verhalen over armoede, hier in dit boek lezen we hoe al die personages gebukt gaan onder de weerslag van vroegere levenskeuzes, maar zoals Olive zegt: ‘Op de hele wereld is er verdorie geen mens die niet een pare nare herinneringen met zich meedraagt!’

Elzabeth Strout alsjeblief blijf schrijven.

Lut Delanghe