De ziekte van Kortjakje

Een jonge vrouw die zich niet thuis voelt in een nieuwe taal en een nieuwe cultuur vervreemdt van haar echtgenoot. Ze droomt van de liefde, van hun lichamen tegen elkaar. Ze wil een kind met hem. Maar haar man wil geen kinderen, zelfs haar wil hij niet meer. ‘Soms denk ik dat de liefde is achtergebleven in
Boekarest, dat ik haar als een verdwaald stuk bagage op de lopende band van het vliegveld heb laten liggen.’
Als ze een oudere man ontmoet die haar belangstelling voor literatuur en filosofie deelt, ontstaat er een bijzondere erotische verhouding. Ondertussen blijft ze ongelukkig in haar huwelijk. De herinneringen aan het Roemenië van haar jeugd en de gedachte aan een kind blijven haar bezighouden. De gekte ligt op de loer. ‘Moeder zijn, dat zou me normaler maken’.

Anders dan de titel laat vermoeden is dit geen ‘Nederlands, Hollands verhaal. Het is het verhaal van Mira die in Nederland woont en net als haar man Roemeens is. Ze schrijft heel open, zonder gène en met een zeker humor over haar verleden in Roemenië en haar hedendaags leven in Nederland.
Ze snakt naar liefde van haar man, naar een kind die volgens haarzelf haar leven een betekenis zou geven. Haar man en zelfs haar ouders vinden haar echter te neurotisch en dus ongeschikt voor het moederschap. Het hele Roemeens communistisch systeem zit nog steeds verweven in haar bestaan en zorgt voor een pak verwijzingen naar het leven in Roemenië, Boekarest en het regime van Ceauçescu en Ceaubescu. Niettegenstaande ze blijft verlangen naar de liefde en de aandacht van haar man begint ze een verhouding met een ouders man waarmee ze haar liefde voor literatuur kan delen.
Een citaat uit het einde van het boek is veelzeggend over dit verhaal
“ We zijn zelfs te moe om nog ruzie te maken. En wat de haat betreft... Ik heb geen flauw idee of die nog bestaat en of wat ik voel haat is.”