De vrouw van de schilder

- Aangrijpende novelle voor volwassenen met een onverwachte afloop
- Magnifieke prenten die de onmacht van de personages weerspiegelen
- Een koesterboek voor volwassenen

Een pakkend verhaal over liefde en dementie.

Een man en een vrouw zitten bij de dokter. De vrouw is teleurgesteld, haar man lijkt zo afwezig. Ze vraagt zich af of hij, die haar zo graag schilderde, haar nog wel ziet staan. Ze kijkt terug op hun leven en hun reizen. De vrouw wil de man terug uit de verhalen die ze vertelt. Maar waar is hij? En valt hij nog terug te halen?

In mijn huis slingeren overal boeken rond. Ik vind het zalig om tussen boeken te leven. Ik lees steeds boek na boek en nooit meerdere boeken gelijktijdig. Maar ik heb wel constant andere boeken in mijn handen, rommel in mijn boeken, verleg die, maak stapeltjes, schrijf er over, geef ze weg. Ik houd geen boeken. Verhalen zitten in mijn hoofd, boeken zijn er slechts de dragers van. Tot wanneer een boek op zich een verhaal wordt, zijn schoonheid je treft en je niet alleen leest in een boek maar er ook in kijkt, opnieuw in kijkt, weglegt op zo’n stapeltje om er later nog eens in te kijken. Dan wordt dit boek een boek dat voor iemand bestemd lijkt. Ik geef het ook weg maar dan is het een geschenk. Er in kijken was voor mij ook een geschenk. 

‘De vrouw van de schilder’ is ook zo’n geschenk geworden. Het schonk mij diepgaande emoties, melancholie, poëzie, verwondering. Toen het hier enkele maanden terug toekwam dierf ik het niet opendoen, ik voelde al dat dit speciaal zou zijn en dan stel ik kennismaking uit, soms lang uit. Het verhuisde van stapel naar stapel en steeds liet ik het gesloten. Ik wou er niet van proeven. 

Tot vandaag, op die stoel, in die wachtzaal in een ziekenhuis. ’t Kon geen beter momentum zijn. 

- ‘ Vertel mij het hele verhaal,’ zei de dokter tegen het koppel dat voor hem zat.                                                                                        In de kamer zweefden stofdeeltjes op de leegte. De vrouw zat rechtop en had een open gezicht. De man aan haar zijde zat voorover gebogen, alsof hij zijn schoen wilde bestuderen. -

Het is de start van een grafische novelle waar zowel tekst als illustratie in elkaar vloeien, elkaar aanvullen, elkaar versterken. Dit is wat je krijgt als je een woordkunstenaar en een beeldkunstenaar op één lijn krijgt. De wat weerbarstige, stugge tekenstijl van Trui Chielens creëert beelden die op het eerst zicht vrolijk aandoen maar als je langer kijkt, en dat ga je doen, veranderen ze in melancholische dwalingen. 

De vrouw doet haar verhaal aan de dokter. Ze vertelt over haar man, waarom ze hem zo graag ziet en hoe hij als schilder keer op keer haar hart veroverde. Maar ze vertelt ook hoe hij langzaam verdween en hoe langer zij vertelt hoe meer de man verdwijnt, onbegrijpbaar wordt. Het is het verhaal van iemand die in gedachten verdwijnt en in zichzelf keert. Maar Peter De Voecht houdt dit verhaal niet vlak. Er is de prachtige proza, de zo zorgvuldig uitgekozen woorden maar ook de vraag die opduikt. De vraag die je als lezer laat nadenken. Een liefdevol verhaal over geheugenverlies.

‘De vrouw van de schilder ‘ wordt een geschenk en ik ken de bestemmeling, ze houdt van woordenpracht en dwaalt doorheen boeken. 

Jan Stevens