Mijn lief op Coney Island
In Mijn lief op Coney Island vertelt Billy O’Callaghan over de affaire van Michael en Caitlin. Op een koude winterdag ontmoeten ze elkaar op Coney Island, zoals ze al een kwarteeuw eens per maand doen. Coney Island is hun geheime toevluchtsoord, de ontmoetingsplek voor hun rendez-vous.
Nu, midden in een sneeuwstorm, voelt dit verlaten en vervallen recreatieoord als het einde van de wereld. Vandaag bevinden hun levens zich op een kantelpunt. De echtgenote van Michael heeft kanker en de man van Caitlin heeft net een promotie gekregen. Na bijna vijfentwintig jaar heimelijk te hebben doorgebracht staan beiden op het punt de beslissing van hun leven te nemen.
Een gevoelige en intense roman over liefde en intimiteit –Mijn lief op Coney Island onthult binnen een vertelde tijd van enkele uren een geschiedenis van twee hevig verliefde mensen, die elkaar zo weinig zien.
Tá grá agam duit – Ik hou van jou.
Het moeten de vier meest beschreven, bezongen, gefluisterde, geschreeuwde of niet uitgesproken woorden zijn die de mensentaal bezit. De woorden zijn simpel, kort en niet eens moeilijk te verstaan. Maar wat er achter schuilt, is zo complex dat ontelbare bibliotheken worden gevuld met pogingen om de samenhang van het minnen te doorgronden.
Het is een gure, ijskoude winterdag wanneer de Ierse Michael en de Iers-Amerikaanse Caitlin elkaar ontmoeten op de pier van Coney Island. Coney Island - ‘dat aanvoelt als het einde van de wereld, het laatste bolwerk vlak voor een grote afgrond.’ - Na een kwarteeuw van buitenechtelijke afspraakjes op Coney Island moeten ze een beslissing nemen. Michael ’s vrouw Barbra heeft kanker en de man van Caitlin krijgt promotie waardoor er zal moeten worden verhuisd.
De hele roman speelt zicht af in de tijdsspanne van één namiddag maar in die paar uren leren we het leven van Michael en Caitlin kennen. Afwisselend vanuit hun beider perspectief, via vragen en herinneringen, lezen we hoe hun relatie begon en hoe die hun leven en persoonlijkheid heeft bepaald. Is het de eerste jaren nog vooral een seksueel gegeven verandert hun samenzijn met de jaren in een hechte band. Toch hebben ze nooit de stap gezet om hun respectievelijke huwelijken aan de kant te zetten. Nu ze de vijftig naderen lijkt het te laat. - ‘Ze begrijpen allebei de theorie en de praktijk van het huwelijk, dat het een zekere pretentie vereist als je wil voorkomen dat de zeepbel uit elkaar spat. Zoals het nu is krijgen ze allebei het beste van twee werelden, waarbij ze onder het beste zowel stabiliteit als comfort verstaan.’-
Ze blijven vastzitten in hun huwelijk met zijn kleine en grote drama’s. En dus zien Michael en Caitlin elkaar maar die ene dinsdag in de maand want - ‘genoegen nemen met weinig is een keuze’. - Toch is dit geen namiddag als de andere, allebei voelen ze dat er dingen moeten worden gezegd en keuzes moeten worden gemaakt.
Ik verwachtte vooral een verhaal over de intensiteit van een buitenechtelijke liefde maar het gaat over zoveel meer. Over op een punt belanden waarop terugkijken op wat is en wat had kunnen zijn - - ’De tijd maakt ons bang. Misschien is het gewoon omdat we tijdens ons leven allerlei ankers oprapen. Ik heb ook dromen, net als iedereen, maar toen ik klein was leek veertig me heel oud. Nu heb ik de vijftig al in het vizier en ik voel er elke minuut van. Om eerlijk te zijn ben ik niet zo dapper. Dwaas misschien wel, maar dapper niet.’ - Maar ook over plotseling vaststellen dat je de middelbare leeftijd hebt bereikt. - ‘Ze ziet hem zoals zijn uiterlijk zich aankondigt: verslapt en verzakt, met vlezige schouders, haar dat steeds dunner wordt, een gezicht dat vertekend is door zijn leeftijd.’ -
Het hele boek is doorspekt met de treurigheid van een mogelijk einde en van verval. De versleten attracties op Coney Island, het uitsterven van kleine Ierse dorpen, het vergaan van lichamelijke schoonheid en het verminderen van de passie dragen allemaal bij tot een gevoel van afscheid en naderende dood.
Billy O’Callaghan is een zeer visuele verteller. Het is niet moeilijk om mee te gaan in de sfeer van het verlaten pretpark, de eenzaamheid te voelen van een afscheid op een treinperron of de wind en de zee te ruiken op een Iers eiland. Om de schamelheid te voelen van een onpersoonlijke en ijskoude hotelkamer die voor een paar uur door de liefde een intieme wereld wordt. Toch mis ik iets in de diepgang van de personages. Alhoewel ik als lezer wel een idee heb van het soort leven, dat Michael en Caitlin hebben leer ik ze toch nergens echt zó goed kennen dat ik empathie voel. Enkel de beschrijving van de omstandigheid waarin de zestienjarige Michael voorgoed afscheid neemt van zijn vader en zijn Ierse eiland vóór hij naar Amerika zal emigreren, brengt behoorlijk wat emotie bij mij los.
Ik kende Billy O’Callaghan (nog) niet en enig opzoekwerk leert me dat dit de tweede roman is die hij schreef nadat hij vooral korte verhalen heeft gepubliceerd en dat voel ik toch wel een beetje in dit boek. Ik ga zeker op zoek naar zijn korte verhalen. Het open einde past voor mij perfect bij de thema’s van het verhaal. Het is aan de lezer om te beslissen of Michael en Caitlin samen verder gaan of dat het eindigt in een ‘Vaarwel, mijn lief op Coney Island’.
Marianne Verschaeren, gastrecensie