De verdwenen stad
Een klein Zweeds dorp in de jaren vijftig komt groot in het nieuws als de hele populatie van de stad zonder één aanwijzing verdwijnt. Het mysterie wordt niet opgelost en al snel raakt de gebeurtenis in vergetelheid.
Alice groeit op met een fascinatie voor deze wonderlijke gebeurtenis uit het verleden. Haar grootmoeder heeft haar het verhaal verteld. Zij verloor haar hele familie tijdens deze onverklaarbare verdwijning.
Als Alice volwassen is, verzamelt ze een groep vrienden met wie ze een documentaire over dit fenomeen wil maken. Met als doel: voor eens en altijd uitzoeken wat er echt is gebeurd. De groep vrienden is de eerste in vijftig jaar die deze vreemde ‘dodenstad’ bezoekt. Al beginnen ze daaraan te twijfelen als zeer eenmaal zijn.
Verhalen die heel mysterieus zijn in de zin van het bovennatuurlijke behoren niet tot mijn meest favoriete leesvoer. Dit verhaal zit zeker in die sfeer maar ik was er onmiddellijk door gebeten.
De verdwenen stad, niet de stad verdwijnt maar wel alle inwoners, zo’n 900 mensen, zowat 60 jaar geleden. Die zijn zo plots allemaal tegelijk verdwenen dat hun huizen achterbleven zoals ze die verlieten, nog met de koffie op tafel, ramen en deuren open, kleren nog allemaal in de kast alsof ze elk moment terug konden komen maar dat gebeurde dus niet. Die vaststelling wordt gedaan door 2 agenten op een zeer hete augustusdag in ’59. Dit is tegelijkertijd de lugubere proloog. “Silvertjaïn is leeg , of toch niet? Een beetje raar, maar niemand kwam achteraf nog in de stad en die gebeurtenis raakte in de vergetelheid.
Na deze start zitten we in het ‘nu’ en daar maken we kennis met Alice. Alice is de kleindochter van Margareta, die ook in Silvertjaïn haar jeugd doorbracht maar in ’59 in Stockholm leefde met haar man. Margareta verloor op die bewuste dag haar ouders en haar zus Aina. Alice is heel gedreven om dit mysterie te ontrafelen, ze had er samen met haar grootmoeder veel gesprekken en theorieën over. Ze wil een documentaire maken over het verlaten stadje. Ze gaat er naartoe samen met nog enkel andere mensen, Emmy, Robert, Max en Tone als technicus, fotografe en projectfinanciër.
Bij aankomst is Alice euforisch maar dit maakt gauw plaats voor een gevoel van dreiging. Ze slaan een soort campement op midden in de stad en veel onbegrijpelijke, sinistere gebeurtenissen volgen elkaar in sneltempo op. De spanning in de groep is dan ook te snijden. Wie is nog te vertrouwen of gaat het om iemand buiten de groep? Maar enige redding is ver weg, ze zijn op zichzelf aangewezen.
Het hele verhaal gaat over het ‘toen’ en ‘nu’. In het ‘nu’ staan de gebeurtenissen bij Alice en haar groep centraal waar en in het ‘toen’ kom je via de briefwisseling tussen Margareta en Aina veel te weten, ook over het leven in Silvertjaïn in de jaren ’50. Er zijn ook hoofdstukken vertelt door Elsa, de moeder van Margareta en Aina, overgrootmoeder van Alice. Zo kom je stilaan achter alles wat er vooraf ging aan de verdwijning van alle inwoners. Het is een complex boek met een veelheid aan personage en ik vroeg mij op een bepaald moment wel af hoe gaat de auteur hier nog uit geraken en hoe gaat dit allemaal verklaard worden.
Spannend, goed gedosseerde opbouw om pas op het einde verrast te worden, alles wat een goed thriller in huis heeft!
Lut Delanghe