In mijn hoofd

Melody heeft een fotografisch geheugen: haar hoofd is net een camera die altijd aanstaat. Altijd. En er is geen delete-knop. Ze is de slimste van haar hele school maar niemand weet het, want ze kan het aan niemand vertellen. Want Melody kan niet praten. Ze kan niet schrijven. Ze kan niet lopen. 

Melody wordt er gek van dat ze door de Cerebrale Parese vastzit in haar eigen hoofd, en aan niemand kan vertellen wat ze denkt en voelt. Tot ze iets ontdekt wat haar voor het eerst in haar leven de kans geeft om te praten. Eindelijk heeft Melody een stem. Maar niet iedereen in haar omgeving is klaar om die te horen. 

Sharon Draper is een Amerikaanse auteur en leerkracht en woont in Cincinatti. Dit is haar eerste boek dat naar het Nederlands is vertaald. Ze helpt leraren en studenten over de hele wereld met leesonderwijs. Zo werkte ze ook in Ghana, Togo, Kenia en Ethiopie. 

Sharon’s dochter heeft cerebrale parese, dezelfde hersenaandoening als Melody in dit boek. 

Melody is een fictief elf jarig meisje dat noch kan lopen noch kan praten. Ze heeft pit en is vastberaden, is zeer intelligent en geestig, maar haast niemand weet dat. In haar omgang met voortdurend lastige situaties, van ontoegankelijke gebouwen, niet zelfstandig kunnen eten of naar toilet gaan tot klasgenootjes die haar pesten, vindt ze in zichzelf een kracht waarvan ze het bestaan niet kende. 

Melody is ook een eerbetoon aan alle soms worstelende ouders van gehandicapte kinderen, aan alle kinderen die niet worden begrepen, aan alle verzorgers die met kleine en grote dingen helpen. 

‘In mijn hoofd’ is vol liefde, fijnzinnig  en intimistisch geschreven, tegelijk soms keihard, realistisch  en overweldigend. Het confronteert je met personages in het boek die er wel eens van uitgaan dat mensen die niet kunnen praten of hun lichaam niet kunnen beheersen , ook geen gedachten of gevoelens zouden hebben. Na dit boek blijft bij mij ook een gevoel van dankbaarheid hangen, om het besef dat ik wel kan praten, mij kan uitdrukken en communiceren. 

Myrthe Spiteri, uitgeefdirecteur bij Blossom Books verwoorde het als volgt: “Melody zorgt er voor dat we nog wat meer leren over elkaar, door af en toe in andermans hoofd te kunnen kruipen en verder te kijken dan wat onze ogen ons vertellen”. 

Koen E. ___________________________________________________________________________________________________

3 uur en drie huilmomenten later was dit boek uit. Wat een mooi, realistisch verteld verhaal.

Melody is een meisje met cerebrale parese. Zij vertelt het verhaal. Ze zit niet alleen vast in haar rolstoel maar ook in haar hoofd. Ze kan niet lopen, niet zelfstandig eten en niet spreken. Het lukt haar niet om wat ze weet en voelt onder woorden te brengen. Niet omdat ze de woorden niet kent en de zinnen niet kan vormen maar omdat het praten op zich gewoon niet lukt. Vooral de frustratie die dat bij haar oproept is heel hard voelbaar. Melody leidt ook aan synesthesie. Daardoor beschrijft ze de muziek die ze hoort in prachtige zinnen vol geuren en kleuren.

Maar Melody is allesbehalve hulpeloos. Ze wordt omringd door mensen die in haar geloven en haar intelligentie voeden. De buurvrouw die haar eerst uitdaagt om haar fysieke grenzen te verleggen en daarna les geeft. Haar ouders die tegen allerlei doktersadviezen in blijven geloven in haar kunnen, haar zorgbuddy die haar helpt in het inclusief onderwijs. Op die manier kan Melody weerstand bieden aan soms gemene klasgenootjes en leerkrachten die haar onderschatten. (Zelf juf zijnde raakte dit me enorm.)

Het verhaal is erg mooi opgebouwd. Je voelt een grote achtergrondkennis en voeling met het thema. Het is niet bedoeld om medelijden op te wekken maar het raakt meer dan één snaar.

Het is niet altijd makkelijk voor Melody’s ouders. De schrijfster gaat hun verdriet en onmacht niet uit de weg maar vooral hun veerkracht is duidelijk voelbaar. En dan is er de volharding en ongelooflijke wilskracht van Melody. Haar drive om zich uit te drukken en haar grenzen te verleggen. Je leest dit boek vanuit haar beleving. Je voelt de frustratie maar ook haar intelligentie en gezonde dosis zelfspot. Haar leefwereld is erg realistisch beschreven. De zinnen zijn door alle zintuiglijke waarnemingen bijna poëtisch.

Het hele boek leest als een trein. Voor mij een boek die iedereen zou moeten lezen. Als is het maar omdat het een ongelooflijke eyeopener is om ‘anders’ naar ‘anders zijn’ te kijken.

Saskia Van Bastelaere