Antoinette

Een zondag in Boedapest. In het park voor een thermaalbad wacht een 42-jarige man op een vrouw. Om drie uur, op deze dag, onder deze bomen zal hij haar ontmoeten. Maar Antoinette komt niet opdagen. In plaats van haar te bellen, bezoekt hij het thermaalbad: een plek van troost. In deze omgeving van warm water en vertraagde tijd blijven zijn gedachten uitgaan naar Antoinette en hun geschiedenis samen. Wie is zij? Waarom is ze niet gekomen? Antoinette is een verhaal van verstilde droefheid, over verlies en verlangen, geschreven in een dromerige en verfijnde stijl.

Het verhaal: Een zondag in Boedapest. In het park voor een thermaalbad wacht een 42-jarige man op een vrouw. Om drie uur, op deze dag, onder deze bomen zal hij haar ontmoeten. Maar Antoinette komt niet opdagen. In plaats van haar te bellen, bezoekt hij het thermaalbad: een plek van troost. In deze omgeving van warm water en vertraagde tijd blijven zijn gedachten uitgaan naar Antoinette en hun geschiedenis samen. Wie is zij? Waarom is ze niet gekomen?

Een verhaal van verstilde droefheid. Een kroniek van een sterk liefdesverdriet. Het verhaal speelt zich af in een vermoedelijk negentiende-eeuws thermaalbad in Boedapest dat zijn hoogtijdagen achter zich heeft.

Over verlies. Over verlangen. Over een worsteling met het verleden. Over verdriet. Over eenzaamheid. Over een onvervulde kinderwens. Over schuld(gevoel). Over dagdromen. Over wensdenken.

18 korte, genummerde, titelloze hoofdstukken. Geschreven in een trefzekere en verfijnde stijl. Meeslepend. Emotioneel. Vederlicht geschreven, terwijl het toch niet de minste thema’s zijn die aan bod komen. Ingetogen. Helder. Heel filmisch. Eenvoudige beschrijvingen. Korte zinnen, geen tierlantijnen. Heel rustgevend. Heel meditatief. Poëtische taal. Veel metaforen. Maar ook opmerkelijk veel beschrijvingen van de natuur, seizoenen en kleuren. Welagen vat de overpeinzingen van zijn hoofdpersonage in heldere, precieze zinnen. Een verhaal dat tegelijkertijd dromerig als ontroerend kan genoemd worden. Een kalme, zachte vertelwijze. Een melancholische stroom woorden en beelden. In een ietwat neutrale, afstandelijke setting van een thermaalbad dompelt de man zich onder in een bad van herinneringen.

Via herinneringen van het wachtende hoofdpersonage, reconstrueert Welagen het verloop van hun relatie. D.m.v. flasbacks leren we langzaam het verhaal kennen van de (naamloze) hoofdpersoon en Antoinette. Hoe het begon, hoe het verliep en hoe het eindigde. Door voortdurend te springen in de tijd, geeft Walagen het boek een zekere spanning mee. Stukjes over het bezoek aan het bad worden afgewisseld met flashbacks naar de liefde van het hoofdpersonage voor zijn (ex) vrouw. Welagen speelt op een goede manier met de tijdsprongen, en hierdoor weet hij de aandacht voor het verhaal vast te houden. Op een sublieme wijze doet hij op een bepaald ogenblik de introspectieve vertelling omslaan in een dramatische liefdesgeschiedenis.

Hoewel Antoinette er niet (meer) is, is ze door zijn gemis meer dan ook nadrukkelijk aanwezig. Ze is zo zichtbaar aanwezig dat je haar ook echt gaat zien en nu en dan begint te twijfelen of ze niet toch gewoon is komen opdagen. Welagen brengt het verdriet om een verloren liefde op zo’n manier over, dat je het bijna zelf voelt. Maar, op geen enkel ogenblik wordt Welagen sentimenteel. Hij komt juist heel oprecht over.

Heel mooi in al zijn eenvoud. Een klein pareltje. Een verhaal dat blijft hangen als een zweem. Als gefluister. Als een echo. Een klein verhaal, met grote zeggingskracht. 111 pagina’s om traag en rustig te lezen. Om te savoureren. Graag gelezen.

Jan Rooms