Groeten van Leo

Leo Meijer is zeven jaar.
Op zijn jas zit een gele ster.
Hij is anders dan Jeanne, zijn buurmeisje.
Dan komen er twee mannen aan de deur. Leo moet mee en zijn ouders ook. Meteen! Hij kan nog net zijn tekenspullen inpakken.

Leo leeft nog twee jaar, in kamp Westerbork. Dit is het verhaal over zijn leven, met foto's en zijn eigen tekeningen en briefjes.

Het verhaal van Leo Meijer staat voor dat van velen. Hij is een van de 18.000 joodse kinderen die in de Tweede Wereldoorlog uit Nederland zijn weggevoerd en vermoord.

Martine Letterie schreef zijn verhaal speciaal voor kinderen die nog te jong zijn voor het verhaal van Anne Frank.

Groeten van Leo heb ik in één ruk uitgelezen niet omdat het zo prettig, leuk of spannend was. Ook niet omdat het een ongekunsteld eenvoudig ‘jeugdboek’ was. Neen, eens uitgelezen kon niet onmiddellijk aan de slag gaan. Dit moest even bezinken. Hoe moet je nu het gevoel omschrijven als je zo’n schrijnend verhaal leest geschreven vanuit de kinderlijke eenvoud waarbij je foto’s ziet van Leo die deze gruwel niet heeft overleefd. Eerlijk gezegd terwijl ik dit schrijf ben ik er nog  niet goed van maar het treft je nu eenmaal diep in je hart, ‘deel dit met anderen zodanig dat dit niet meer herhaald wordt.’

De kracht van dit boek schuilt zich in de eenvoud en het vermijden van gruwelijke omschrijvingen. De onmacht van een kind treft je echter harder dan ooit.

Dit is hét (voor)leesboek als je in je klas over oorlog praat. Oorlog is niet winnen of verliezen, het is onmenselijk lijden.