De boekbinder

Stel dat je verdriet kunt wissen. Stel dat je pijn kunt vergeten. Stel dat je een geheim kunt verbergen. Voor altijd! Emmett, een jonge boerenzoon, gaat in de leer bij een boekbindster. Zij weet dat hij de aangeboren gave heeft om herinneringen van mensen te wissen en in een boek vast te leggen. Een dergelijk boek kan zowel in goede als verkeerde handen vallen. Op een dag doet Emmett een verbijsterende ontdekking. In een kluis onder de werkplaats van zijn mentor ontdekt hij een boek met zijn eigen naam erop.
Een onvergetelijke historische roman die zich afspeelt in het Engeland van voor de industriële revolutie.

Ofwel houd je hiervan ofwel niet. Ofwel laat je je meeslepen in een fantasie, in een fictie, ofwel niet. Ofwel kan je houden van een liefdesroman ofwel niet,.. 

Ik heb er van genoten. De cover is al apart, het leest ontzettend fijn, het is een boek over boeken, zo fantasierijk, met aan de ene kant een surrealistische setting en met aan de andere kant zo uitgesponnen karakters en een waarheidsgetrouwe en gedetailleerde omgeving die je als het ware doen geloven in een historische geschiedenis die er niet was. Het speelt zich af in  de tijd van de herinneringen, van de eerste boekbinders, een uitverkoren ambacht, de gave van het schrijven, de mystieke kracht van het woord en het schrift. 

En wat een lyrisch  taalgebruik. “De zomer was een aaneenschakeling van vage echo’s, schimmige beelden en duistere, pijnlijke leemtes, slechts af en toe onderbroken door een moment van helderheid.” Het hele boek  is vol van details maar dit zorgt op geen enkel moment voor langdradigheid en dat levert prachtige zinnen op die toch heerlijk doorlezen. 

Bridget Collins studeerde Engelse letterkunde in Cambridge en studeerde aan de kunstacademie in Londen. Ze schreef met ‘De Boekbinder’ na heel wat jeugdboeken deze bijzondere debuutroman voor volwassenen. De fleurige Nederlandse vertaling door Erica Feberwee verscheen in 2019 bij The House of Books. 

Decor is Engeland, het platteland, de arme boeren, werklieden en de landadel in de rokerige steden tijdens de eerste industriële revolutie, vlak na de ‘Commanderij’. Wat dit laatste is zal je nooit te weten komen, zoals zoveel in het boek maar juist dat maakt het zo meeslepend. 

Het verhaal is opgedeeld in 3 delen. In deel 1 spreekt Emmet in de Ik-vorm. Als boerenzoon gaat hij na een lange koortsige ziekte in de leer bij een oude boekbindster die in hem de gave heeft ontwaard van het binden. Het is de aangeboren gave om herinneringen van mensen te wissen en ze in een uniek boek vast te houden. Geheimen worden veilig en voorgoed opgeborgen tot zolang het boek gesloten blijft. Op een dag ontdekt Emmet tot zijn ontzetting dat er ook een boek over hem geschreven werd. Deel twee trekt je mee in een romantisch maar onmogelijk liefdesverhaal, zoiets als Assepoes en haar prins, of was het Doornroosje die niet wist dat ze sliep? Hier is het mysterie rond het boekbinden die de liefde zo bijzonder zal maken. In deel drie krijgen alle vragen een open einde en sluit je het boek met een stille zucht af. Misschien komt er nog een vervolg? 

Collins laat je hartstochtelijk meeslepen in de gevoelens en emoties van haar hoofdpersonage, in de mystiek van haar verhaal, in de morele vragen die ze stelt over verschil tussen rijk en arm, al dan niet  geaccepteerde liefde, platte commercie of verfijnd werk en valsheid of echtheid. 

Vorige eeuw suggereerde de befaamde Hongaarse psychiater Nagy al in de ontwikkeling van zijn contextueel therapeutisch hulpverleningsmodel de levenskunst om onoplosbare menselijke problemen te leren ‘begraven’. Dit is wat Collins in dit verhaal doet: hier zijn het geschrevene, het boek en het onwankelbare vertrouwen in de schrijver, de sleutels tot menselijk geluk of ongeluk. 

Raadselachtig, krachtig als in een sprookje, spannend, mysterieus en uitmuntend geschreven. De Boekbinder.

Koen E.