Je zal geen kwaad doen

Ooit was Aurora Scalviati de beste politieagent van haar team. Maar na een traumatiserend politieonderzoek wordt ze geplaagd door schuldgevoelens en wordt ze overgeplaatst naar het rustige Italiaanse dorpje Sparvara. Die rust blijkt echter schijn – de dag dat Aurora aankomt, wordt er een gruwelijke moord gepleegd. De muren van het huis van het slachtoffer zijn beschreven met bloed, in de onheilspellende woorden ‘Je zal geen kwaad doen’.

Aurora is ervan overtuigd dat dit slechts het begin is van een reeks gruwelijke moorden en dat de bloederige boodschap een aanwijzing is. Niemand luistert echter naar haar. Al snel begrijpt Aurora dat ze buiten het boekje zal moeten gaan en haar intuïtie zal moeten vertrouwen als ze deze zaak wil oplossen en meer slachtoffers wil voorkomen… 

Pas terug na een zwerftocht met de camper langsheen Noord-Frankrijk. Tijd om nog een recensie te posten over één van de drie thrillers die ik las.

Aurora Scalvati, adjunct-inspecteur komt terecht in een rustig Italiaans dorpje Spavara, ze vroeg zelf om die overplaatsing. Bij het oplossen van een vorige zaak liep het slecht af met haar vriend en collega. Ook Aurora zelf lag lange tijd in het ziekenhuis en een psychiatrische inrichting. Reeds op de dag dat Aurora in Spavara arriveert wordt ze geconfronteerd met een echt gruwelijke moord waar zelfs op de muren met bloed is geschreven: “ Je zal geen kwaad doen.”

Aurora ziet deze moord als het begin van nog meerdere moorden. Op haar nieuw bureau wordt ze niet bepaald enthousiast onthaald. De roddels uit het verleden en wat er gebeurde met haar collega waren haar reeds voorgegaan. Ze wordt heel erg tegengewerkt door commissaris Piovani en onderzoeksrechter Toresse. Zowel die tegenstand, doorheen het hele verhaal als haar eigenzinnig gedrag werkten voor mij nogal storend. Zij kwam mij niet echt sympathiek over, eigengereid, iedereen de les lezend en steeds willen bewijzen hoeveel meer ze weet of kan. Ik hou meer van realistische personages daarom zeker niet bepaald ‘volgzame’ types maar hier werd het enerverend. Zoals zo vaak als het gaat over een vrouw moet ze vooral haar ‘mannetje’ staan. Alleen collega Bruno Colasanti volgt haar in haar intuïtie en ideeën.

Er is ook nog een verhaallijn uit het verleden van 1349 over een Egidio Galuzi, prior van de dominicanen in Bononia en tevens inquisiteur. Ten tijde van de pest, maar veel meer kan ik daar niet over prijsgeven, te belangrijk.

Zoals steeds komen de verhaallijnen mooi samen. Het is best een heel spannend boek en soms ronduit wreed, voor mij hoeft het niet zo expliciet. Maar toch is de schrijfstijl prettig en leest het verhaal vlot. Je leest over het zieke brein van de dader (is dat niet altijd zo bij seriemoordenaars) en ook hoe politiemensen in het nauw gedreven ook de wet overtreden.

Mogelijks komt hier nog een vervolg op.

Lut Delanghe