Doggerland-Misleiding

Doggerland van Maria Adolfsson is dé nieuwe Scandinavische thrillersensatie van dit jaar. Inspecteur Karen Hornby moet alles op alles zetten om de geheimen van het eiland Doggerland te ontrafelen.

Het is de ochtend na Oistra, het oesterfestival op de Doggerlandeilanden. Inspecteur Karen Hornby wordt wakker met een verschrikkelijke kater – maar dat is nog de minste van haar problemen. Naast haar in bed ligt haar baas. Dan komt het bericht dat er een vrouw bruut is vermoord. Karen wordt op de zaak gezet, en daarna blijkt dat het slachtoffer de ex is van haar baas. Terwijl de situatie steeds gecompliceerder wordt, realiseert Karen zich dat de persoonlijke verhoudingen en de geschiedenis van het eiland het onderzoek nogal vertroebelen… 

Je kan soms twee boeken met enkele overeenkomsten na elkaar lezen waarbij het ene boek jou niet zoveel doet terwijl het andere naar meer smaakt. Dat laatste gevoel had ik na het lezen van ‘Doggerland, misleiding.’ Beide boeken spelen zich af op een Zweeds eiland waar de jaren ’70 een rol spelen met verwijzingen naar feministische woongroepen en leefcommunes.

Het verhaal in Doggerland start in het heden met als hoofdpersoon inspecteur Karen Eiken Hornby. Karen is 49 jaar, alleenstaand en sleept een altijd aanwezig verdriet met zich mee. Een beetje clichématig wordt zij als vrouw in de macho recherchewereld wat minachtend bekeken, vooral de oude garde denkt dat haar bachelor criminologie niet opweegt tegen hun ‘slavenjaren.’ Het is voor mij dan ook totaal onbegrijpelijk dat ze na de ochtend van Oistra, het oesterfestival, wakker wordt in een hotel naast haar baas Jounas Smeed. Laat het er ons op houden dat ze naast massa’s oesters ook veel drank binnen kreeg. Ze rijdt met een zware kater, haar slapende meerdere achterlatend, terug naar huis.

Veel tijd om van dit alles te bekomen krijgt ze niet, een telefoontje van politiechef Haugan geeft haar de leiding over een moordzaak op een vrouw Suzanne, nb. De ex-vrouw van haar baas Jounas Smeeds. Om van het verhaal en het boek te kunnen genieten moet je ook kunnen genieten van een traag verloop, rustig leestempo. Het boek is doordrongen van beschrijvingen van de omgeving , de natuur het eiland en zijn vele dorpjes. Pas later merk je dat die beschrijvingen echt nodig zijn want op het eiland is het wel echt belangrijk in welk dorp je woont, het is statusbepalend.

Het onderzoek verloopt traag en de spanning bouwt zich heel langzaam op, pas tegen het einde komt er echt vaart in. Desondanks moet je er wel even je hoofd bijhouden met de verschillende verhaallijnen en de vele personages, vooral de personen die er echt toedoen worden extra in de verf gezet. Het persoonlijke verhaal van Karen komt pas heel laat in het boek naar boven, het is dan ook een diep weg gestopte pijn.

Veel thema’s komen aan bod zoals ook je plaats op de maatschappelijke ladder maar het echte hoofdthema verwoordt Karen op p. 370, kinderen.

“Al dat verdriet over kinderen die niet verwekt worden, kinderen die geboren worden maar niet welkom zijn, kinderen die van iemand anders zijn en kinderen die overlijden, kinderen die welkom en geliefd zijn maar die weggerukt worden midden in een ademteug. Mensen die vanzelfsprekend het ene na het andere kind krijgen, zonder zich over dit geschenk te verwonderen en mensen die het zonder moeten stellen.”

Een sterke thriller, goed geschreven die je doet meedenken. Soms zwaar op de hand maar ook de luchtige noot en humor ontbreken niet. Ik hoop dat de ontknoping en stap naar een volgend deel van Doggerland is.

Lut Delanghe