Echte dokters huilen ook

Echte dokters huilen ook van Warner Prevoo is het indringende verhaal van een kankerspecialist die zélf longkanker krijgt. Hij vertelt open, eerlijk en met humor over zijn ziekteproces. Het gaat over pijn, doodziek zijn, eenzaamheid, het zoeken naar de juiste woorden, maar bovenal gaat het over de liefde voor het leven. Gewoon doorleven, hoe doe je dat?

Warner wordt nu geconfronteerd met de andere kant van kanker. De kant van de patiënt, die ook vader, geliefde, vriend en collega is. Nu hijzelf patiënt is raakt hij gefascineerd door alles wat hij doormaakt als hij geen doktersjas draagt: de emoties en angsten, het fysieke lijden, de eenzaamheid van ziek zijn, de reactie van de buitenwereld, het verblijf in een bed in zijn 'eigen' ziekenhuis, verpleegd worden door zijn collega's. De ziekte verandert zijn blik op kankerpatiënten voorgoed, evenals de vitale nuchtere manier waarop hij met tegenslagen omgaat: er is niets meer te verliezen, dus wat kan je nog gebeuren? 

“Echte dokters huilen ook” is het persoonlijke verhaal van dokter Warner Prevoo. Warner is een sportieve vijftiger, levensgenieter en dokter meer bepaald radioloog, gespecialiseerd in de behandeling van kanker.

Het begint met een vervelend kuchje dat niet weg wil gaan, integendeel, maar al snel overgaat in een hoest gepaard met pijn en koorts. Warner en zijn huisarts denken aan een longontsteking. De pijnstillers en de antibiotica helpen echter niet en er wordt een scan gemaakt. Wat echter niemand, al zeker Warner niet, voor mogelijk acht, is een tumor in de linkerlong. De dokter  is zelf kanker- patiënt geworden.

Warner vertelt op een open, eerlijke manier over zijn ziekteproces. Zijn kijk op kankerpatiënten verandert voorgoed. Ook hij voelt zich verraden door het lot, voelt zich eenzaam, heeft pijn en zijn emoties zijn net een rollercoaster. Hij kijkt vanaf nu op een heel andere manier naar het leven want welke tegenslag is erger dan het ongeneeslijk ziek zijn?

Er bestaan veel boeken over/van kankerpatiënten maar deze steekt er voor mij met kop en schouders boven uit. Ik leefde zo mee met Walter en zat zo diep in het verhaal dat het mij moeilijk viel om het boek opzij te leggen. Het is niet altijd triestig, er wordt ook nog gelachen en hoe. Warner blijft, ook na zijn diagnose, een echte levensgenieter wat het boek minder zwaar maakt om lezen. Het boek leest heel vlot want het is in gewone mensen taal geschreven en niet in doktersjargon.

Christine de Knijf