Wij in het wild
Zou jij het durven? De urban jungle verlaten om met je gezin in een huisje diep in het bos te gaan wonen? Andrea Hejlskov deed het en woont nu al zeven jaar samen met haar gezin 'in het wild' in een hutje midden in het Zweedse woud.
Andrea Hejlskov weet zeker: zo wil ze niet langer leven. Zij en haar man Jeppe zien geen enkel doel meer in hun werk, de kinderen zitten alleen maar achter hun computer. De familie neemt een resoluut besluit: we trekken de natuur in, ver van de verplichtingen van de moderne maatschappij. Als ze een hutje diep in het woud vinden is er geen weg meer terug.
Maar rewilden, hoe doe je dat? De Hejlskovs moeten leren houthakken, koken op open vuur en omgaan met soms barre omstandigheden. Er volgen fantastische avonturen die het gezin weer nader tot elkaar brengt, maar soms lijken de problemen van het leven in de vrije natuur onoverkomelijk. Wat doe je bijvoorbeeld als er iemand ziek wordt of gewond raakt?
Met een hartstochtelijke, humoristische en pijnlijke eerlijke pen weet Hejlskov de lezer mee te nemen naar haar hutje in het bos. Durf jij het avontuur aan?
Een mooie intro voor deze recensie las ik deze morgen in een artikel van Jantien Keyzer. Ze schreef o.a. dat Stress en burn-out geen ziekte zijn maar een gezonde reactie op het ‘moderne leven.’ We moeten leren begrijpen dat de oplossing van stress niet bij de mens ligt maar bij de leef- en werkstijl die we met elkaar gecreëerd hebben, dat wij enkel de symptomen bestrijden. Wij zijn niet geschikt voor deze levensstijl, hoe graag we ook willen.
Dit is volledig het idee dat de auteur van dit boek voelde, zeker toen haar man uit het ziekenhuis kwam maar nog steeds leed aan klinische depressie. Hij, Jeppe en Andrea willen hun hele leven omgooien. Hij vraagt zich af: “ Stel dat het niet aan ons ligt, stel dat het ligt aan de structuren om ons heen? “
Andrea kan zich enkel ook nog momenten van samenzijn voor de geest halen als ze in de auto zitten op weg naar het werk, kinderen ophalen of ergens heen brengen, eten koken e.d. niet steeds rustige genietmomenten. Ze willen met hun vier kinderen leven in het wild, in het bos, de vier kinderen Sebastian & Victoria 15 jaar, Sila 10 jaar en Sigurd 9 maanden zullen dit idee moeten volgen. Ze sluiten samen een overeenkomst: “ We geven het één jaar en dan kijken we wat de vele ervaringen met ons gedaan hebben en pas dan nemen wij een blijvende beslissing.” Ze doen het niet helemaal ondoordacht, zij beseffen dat zij het zullen moeten doen zonder financieel en sociaal systeem. Er is angst voor het klimaat en wat als er iemand ziek wordt of medische zorg nodig heeft.
Via internet komen ze in contact met ‘de kapitein’ die 10 jaren ervaring heeft in het leven in de natuur, dat onderbroken werd door ‘een vrouw,’ maar hij wil terug en ziet het zitten dat de familie ook in het bos komt wonen. Zij bezoeken hem tijdens een zachte winter en verblijven er een tijdje.
Terug thuis hakken ze de knoop door, ze gaan ervoor! Zowel de kapitein als het gezin kunnen een hutje zonder electriciteit en water huren van de eigenaar van het bos. Ze besluiten echter om een echte blokhut te bouwen en krijgen daarbij hulp van de kapitein, ze moeten leren vuur maken, hout hakken… De familie staat er niet volledig alleen voor, ze krijgen ook hulp van Svenn, de eigenaar en van een stel hippies. Op hun beurt helpen ze ook het hippiekoppel Eva & Sammy. Daarnaast zijn er ook nog de luffaren, namelijk mannen die rondtrekken, de vroegere seizoensarbeiders. Al die bezoekers weten van het project via de blog die Andrea online zet en later tot haar boek verwerkte.
De werkelijkheid is natuurlijk totaal anders dan dat ze voor ogen hadden. Alles is onvoorspelbaar, overweldigend en veel problemen dringen zich op zoals, wat met afval, wasgoed, opslag van materialen, eten en het chronisch tekort aan geld. Tijdens de zomer lukt dit nog net, alhoewel Andrea zich stoort aan de traditionele rolverdeling waarbij zij moet instaan voor de maaltijden, de afwas, de was, babyverzorging en meer. Maar in de herfst en winter volgen de tegenslagen zich op en dit haalt veel boven bij iedereen. Er is voortdurend ruzie, geroep en getier en verlies van geluk en liefde.
Andrea beschrijft alles zo als ze het zelf beleefden en zegt op een bepaald moment in haar blog: “ Ik heb het misschien te veel over onze problemen geschreven. Het is mij nooit gelukt de schoonheid van onze ervaringen te beschrijven, kennelijk nemen de problemen en de dilemma’s de meeste plaats in, maar de schoonheid is er wel!” Het is dus zeker niet zo dat ze hun soort leven verheerlijkt op opdringt. Het is wat je echt moet aankunnen, zo ervaar je in ieder geval haar boek dat zij schreef, heel eerlijk, rauw en onverbloemd.
Het eind van het boek loopt gelijk met het eind van hun eerste verblijfsjaar. Je leest dat ieder er zijn of haar eigen idee over heeft. Het is niet echt een open einde maar je weet niet hoe het verder zal gaan met deze avonturiers.
Lut Delanghe