& de dag ligt open als een ei in zijn gebroken schaal
Een man verandert in een vrouw, een dichter wordt uit paniek geboren, een acteur vindt een nieuwe emotie uit, de reconstructie van een veldslag wordt bijgewoond evenals het optreden van een hologram. Melancholie wandelt door deze gedichten, er wordt gepeinsd en teruggekeken, geprobeerd nieuwe en oude rituelen aan te gaan. Maar dan is daar ook altijd weer de razende realiteit.Waarin autosleutels gezocht moeten worden, vrouwen bewonderd en schaduwweduwes geschaduwd.
Schoolplaat met amfibieën
Eindelijk het leven tot stilstand gebracht
in de dwarsdoorsnede van een sloot.
Daar, gezien door het oog van de bioloog
die stiekem van tekenen houdt,
met cartografische nauwkeurigheid,
Hangen in het water te kijk:
twee salamanders
naast een glanzende watertor.
En hoger, voorbij de zwevende slak,
op één lijn met de waterspiegel het bootsmannetje,
rugzwemmer.
Verbonden aan de bodem met een steel
rust de waterlelie in enkelvoud,
podium voor een exemplarisch groene kikker
(die we eerder, lager, al zagen, als dril en dikkop).
Op de gemonsterde linkeroever
zit zijn ouwelijke neef de roestkleurige pad
een waterslang –zwart, gele kop- aan te staren
die aan de overkant een lemniscaat vormt
met een overhangende tak.
Het leven uit een dag in het rietland:
de voedselketen gebloemleesd
als gapende vrede.
Onmiddellijk zag ik de oude wandplaat voor mij. Eentje waar ik als kind in de klas gefascineerd door was. De fijne tekeningen en het leven in de sloot alsof ze middendoor was gesneden. Ik herinner me vooral de metamorfose van dril tot kikker die ergens rechtsonder op de plaat te zien was. Ik was gefascineerd door zoveel tekenkunst. Nooit gedacht dat ik jaren later een gedicht zou lezen die dat gevoel perfect weergeeft. Ik zie de kaart voor me, levendig…Ik kan zelfs de geur van de klas oproepen…
De eenzaamheid van de soort
3. Een onthoofding gaat viraal.
Schokkend is het gemak waarmee
een man (gemaskerd)
een andere man (geknield, aan ons nu bekend)
ombrengt.
Bernard Wesseling beschrijft hier treffend en in zeer weinig woorden een schokkend moment. Een die in ons geheugen staat gegrift. Door de afstand die hij ervan neemt en de bijna droge omschrijving van wat hij waarneemt komt het des te harder binnen…Sterk.
Bernard Wesseling observeert, pakt herinneringen en zoomt in op dagdagelijkse dingen in een beeldende taal. Ik heb geen grote dure woorden om poëzie te omschrijven, ik weet alleen dat ik deze bundel graag gelezen heb…
Saskia Van Bastelaere, gastrecensie