Herfstdaden
Ter afsluiting van de zomer nemen vijf vrienden jaarlijks een laatste duik in een oude steengroeve. In de zomer van 1990 zijn ze 19 jaar oud en wacht de studententijd. De sfeer is uitgelaten, maar ze zijn zich er ook van bewust dat ze na vanavond ieder hun eigen weg zullen gaan. Als de ochtend gloort en de eerste herfstregen valt, drijft het lichaam van een van hen in de groeve. Een tragisch ongeluk, oordeelt de politie, maar niet iedereen is overtuigd.
Na 27 jaar zorgen de gebeurtenissen nog steeds voor conflicten in het dorp. Wanneer rechercheur Anna Vesper wordt aangesteld als de nieuwe politiechef heeft ze al snel geen andere keus dan de zaak te heropenen.
De auteur, vroeger politieman en beveiligingsexpert is ondertussen met ‘herfstdaden’ aan zijn zevende boek toe. Herfstdaden is dan weer het tweede boek van een nieuwe serie waarvan ‘Het einde van de zomer’ vooraf ging. Ik las echter nog niks van deze auteur en liet mij dus helemaal in deze herfstdagen verrassen door ‘Herfstdaden.’
In de proloog keren we direct 27 jaar terug naar 1990, waar uit het water in de Mörkaby steengroeve een lichaam uit het water gehaald wordt. Politieman Henry Morell kent de dode jongen, evenals zijn vier vrienden die er totaal n shock staan op te kijken.
Dan begint een ander verhaal, dat van rechercheur Anna Vespers die met haar dochter Agnes weg vlucht uit Stockholm omdat er een zaak tegen haar loopt die nog niet helemaal is uitgeklaard. De relatie tussen moeder en dochter is allesbehalve warm. Veel heeft er mee te maken dat Anna niet alles over die zaak kan vertellen aan haar dochter. Anna zal in Skåne hoofdinspecteur Henry Morell opvolgen die destijds de leiding had over wat er gebeurde in de steengroeve. Van een warm onthaal is geen sprake, er is veel tegenwerking en wantrouwen tegenover haar. De agent vinden het maar raar dat ze in het huis Tabor gaat wonen. Dit is eigendom van Elisabet Vidje en die heeft het niet bepaald op politie begrepen. Het was Simon, de zoon van Elisabet en Karl-Jo die daar 27 jaar geleden verdronk. De politie kwam toen tot de conclusie: “ Een spijtig ongeval.” Daar konden de ouders nooit akkoord mee gaan. Karl-Jo zelf was vroeger een gekend en gevierd schilder maar sinds de dood van zijn zoon ging het snel bergaf met hem en hij werd zo goed als blind.
De hoofdstukken in het boek worden telkens afgewisseld tussen 1997 en 2017 wat wel een goede drijfveer is om verder te lezen want wat er in 1990 gebeurde is blijkbaar erg cruciaal. Het waren toen vijf vrienden, allemaal 19 jaar die naar jaarlijkse gewoonte na de zomer een laatste duik kwamen nemen in het zeer diep en koud water van de steengroeve. Deze keer was de sfeer echter anders, het was ook een soort afscheid van hun jeugd, van hun studententijd.
In 2107 krijgt Anna heel duidelijk te horen dat ze vooral niet moet bezig zijn met die zaak uit 1990. Die kans is uiteraard groot nu zij het huis huurt van Elisabet Vidje.
Wanneer er na een dorpsfeest waar er strubbelingen waren een lijk wordt gevonden wordt dit afgedaan als zelfmoord. Die dode is echter de link tussen wat er toen gebeurde en wat hem nu overkwam. Velen voelen de grond onder hun voeten warm worden, de politie maar ook Alex, Carina, Bruno en Marie, de vroegere vrienden van Simon.
Ander de la Motte heeft een erg trage schrijfstijl met een overdaad aan detail en beschrijvingen van de natuur. Elk wegje, beekje boom, bocht wordt beschreven. Op zich best een verrijking maar niet doorheen het hele boek, een turf van 540 pagina’s waar het dus gerust 100 minder mochten zijn. Ook op het einde naar de ontknoping toe worden de spannende delen uitgebreid beschreven en dat neemt dan toch een deel van de spanning weg. Als je denkt alles gehad te hebben volgt nog een spannende ontknoping, één was genoeg geweest. Verder niks dan lof, knap verhaal dat heel vlot leest als je over de beschrijvingen heen vliegt. Laat ons hopen dat er een ‘winterverhaal’ komt!
Lut Delanghe