Wachten op Noora

Teheran, 1978. De jonge geliefden Nahid en Masood zijn vastbesloten om het sjah-regime omver te werpen en te helpen om een democratie tot stand te brengen in Iran. Op een avond neemt Nahid haar jongere zusje mee naar een grote demonstratie. Er wordt geschoten. Ze laat de hand van haar zusje even los, en alles verandert. De revolutie breekt uit, en Nahid en Masood zijn gedwongen te vluchten. Daarnaast ontdekt Nahid dat ze zwanger is. Ze gaan met vervalste papieren naar Zweden, om daar in veiligheid te kunnen leven. Dertig jaar later ligt Nahid in een ziekenhuisbed in Zweden en haar leven speelt zich voor haar ogen af. Ze is woedend op alles en iedereen. Op haar verzorgers, op Masood, op haar zwangere dochter. Ze is boos op haar recente diagnose van kanker, en op haar ballingschap. En vooral op de mensen die, terwijl ze beweren het te begrijpen, niets weten van wat ze heeft meegemaakt.  

Wachten op Noora is geschreven met verbazingwekkende eerlijkheid, duistere humor en een onweerstaanbaar urgentie. Het is een roman die bruist van zowel verdriet als een onbedwingbare joie de vivre

Nahid is bijna vijftig jaar en ongeneeslijk ziek. Ze zal niet lang meer leven. Ze kijkt terug op haar leven, hoe ze haar man, Masood leerde kennen toen ze aan de universiteit voor arts zou studeren. Samen met Masood en zijn vrienden neemt ze deel aan verschillende betogingen voor een beter, vrijer leven in Iran. Met hun vrienden nemen ze deel aan allerlei illegale activiteiten. Op een goede keer nemen ze haar jongste zusje, Noora mee naar een demonstratie. Ze stappen hand in hand. Wanneer ze merkt dat ze niet langer Noora’s hand vasthoudt, verandert hun leven voorgoed.

Samen met Masood duikt ze onder en niet veel later vluchten ze naar Zweden. Ze willen immers dat hun dochter, baby Aram opgroeit in vrede en in een vrij land. Ondanks ze haar dochtertje graag ziet, vindt ze zichzelf geen moeder. Nu Nahid bijna dood is, wordt Aram zwanger. Er is nieuw leven op komst. Prompt vecht Nahid terug tegen de kanker, ze wil zo graag een goede oma zijn.

Het eerder tragisch verhaal is adembenemend mooi verteld, wordt op geen enkel moment sentimenteel. Het is een indringend portret van een getormenteerde vrouw geworden. De onder schuldgevoel verteerde vrouw die zich nergens thuis voelt ook al heeft ze zich schijnbaar gesetteld in Zweden wordt op sublieme wijze weergegeven. Het is indrukwekkend hoe de auteur zich heeft ingeleefd in deze aan kanker stervende vrouw.

Het boek is fantastisch, in duidelijke taal geschreven. Ondanks het zware thema leest het boek vlot.

Ik heb ten volle van het boek genoten en vind het een absolute aanrader.

Christine de Knijf