Heilige middelen
Een gezin kan niet draaien op zoiets onpraktisch als liefde, weet Ludo Mueller. Waarop dan wel? Zijn vrouw en hij hebben zich toegelegd op echtelijke samenwerking, op het voeren van een gedeelde huishouding met een glimlach en af en toe een orgasme. Als ambtenaar beantwoordt hij Kamervragen en zo smoort hij het overschot aan maatschappelijke onvrede. Dan volgt een aanslag op zijn ministerie en een verlaat een collega haar werk en gezin om 'leuke dingen' te gaan doen. Hij neemt de gebeurtenissen niet serieus, tot ze zijn overtuigingen doen wankelen over wat betekent om een goede echtgenoot, vader, ambtenaar te zijn. Misschien is onvrede niet het probleem, maar de oplossing.
Heilige middelen is een roman over de verleiding van het ressentiment in het huwelijk en in de politiek. De krachtvelden van werk, liefde en gezin werden zelden zo invoelbaar gemaakt als in dit benauwende maar verrassend hoopvolle boek.
Ludo Mueller hoofdpersonage in dit boek heeft zo zijn eigen ideeën over het huwelijk. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen, een meisje en een jongetje. Volgens zijn eigen zeggen: “ slagen zijn vrouw en hij erin de echtelijke samenleving draaiende te houden door een gedeelde huishouding met een glimlach en af en toe een orgasme.” Verder vindt hij dat een gezin niet kan draaien op zo iets onpraktisch als liefde. Ondanks die woorden is zijn toewijding groot voor zijn gezin en werk. Dat hij daarbij vaak een scheve schaats rijdt hoort er gewoon bij. “ Het doel heiligt de middelen,” zou je kunnen zeggen.
Ludo werkt op het ministerie waar hij antwoorden geeft die uit de tweede kamer komen. Hij gelooft oprecht dat hij zo een deel van de onvrede in de maatschappij sust.
Maar als er een ‘aanslag’ op het ministerie gebeurt en de staatssecretaris, de stas, enkele nare voorvallen meemaakt brengt dat Ludo zijn leven uit balans. Hij wordt opstandig en dient iedereen van repliek. Daarbij komt nog dat een collega van hem, Marla, ontslag neemt en weggaat van haar man en kinderen met de boodschap dat zij alleen nog maar leuke dingen wil doen. Dit alles doet bij Ludo de grondvesten waar hij op bouwde ernstig daveren.
De schrijfstijl, zeker het verwoorden van Ludo zijn gedachten en acties is vaak grappig. Het werk-gezin-liefde wordt heel invoelbaar weergegeven. Zover kan je het eerste deel wel samenvatten.
Daarna breekt een deel aan waar de wereld rondom Ludo langzaam maar zeker instort. Hij twijfelt of hij nog een goede echtgenoot, vader, en werknemer is. Waar voorheen zijn ideeën en gedachten grappig waren slaat hij om in een cynische man. Hij verkondigt overal te pas en te onpas zijn zijn mening, thuis en op zijn werk. Hij is boos over de politieke spelletjes en het gesjoemel en overal kaart hij maatschappelijke problemen aan. Maar het blijft wel steeds zijn eigen cynische mening. Dit alles leidt uiteindelijk tot zijn ontslag. Thuis loopt het ook fout en daar wordt hem ook gevraagd het huis te verlaten, zijn vrouw wil hem niet meer.
De ontreddering is totaal en Ludo zijn situatie hopeloos, maar toch zie je op het eind een beetje hoop, een snuifje liefde?
Lut Delanghe