Mijn laatste leugen
Riley Sager, geprezen door Stephen King, Karin Slaughter en Lisa Gardner om de intelligente verhaalopbouw en onverwachte ontknopingen, vertelt in Mijn laatste leugen het verhaal van Emma, die voor het eerst haar vakantie doorbrengt in een Amerikaans zomerkamp. In Camp Nightingale maakte ze nieuwe vrienden, had het naar haar zin en leerde ze leugens te vertellen. Toen verdwenen de drie meisjes met wie ze haar cabin deelde spoorloos in de bossen en bleef ze als enige achter.
Vijftien jaar later is Emma een gevierd kunstenaar, geplaagd door herinneringen aan die bewuste avond. Ze wordt door de kampleiding van Camp Nightingale gevraagd een zomerschildercursus te geven en omdat ze het verleden definitief wil verwerken besluit ze te gaan. Eenmaal aangekomen blijkt ze in dezelfde cabin als toen te moeten overnachten en het verandert opnieuw in een plaats delict…
Na het lezen van “ De laatste meisjes,“ een knappe, interessante thriller en de sticker ‘wordt goedgekeurd’ door Karin Slaughter & Stephen King was mijn nieuwsgierigheid groot. Is dit zo, of is dit gewoon een verkooptruc, Riley Sager is trouwens het pseudoniem voor Todd Ritter.
Het verhaal heeft op zijn minst een proloog die uitnodigt om verder te lezen. Alles begint in het heden. Emma is een gevierd kunstenares die haar werken tentoonstelt, 27 werken met allemaal hetzelfde thema ‘Bos.’ Wat niemand ziet is dat ze telkens iets verbergt onder die vele lagen verf. Zij wil letterlijk haar angst, schuldgevoel weg schilderen. Schuldgevoel over een trauma dat ze vijftien jaar geleden opliep in een zomerkamp: “ Camp Nightingale.”
De hoofdstukken gaan dan ook over 15 jaar geleden en het heden. Als 13-jarige mocht Emma voor het eerst naar dat prestigieuze zomerkamp, op een terrein in de bossen met verschillende huisjes met de namen van bomen. Zij verbleef er in ‘Kastanje’ samen met drie oudere meisjes. Ze passen zich ondanks het leeftijdsverschil aan elkaar aan en Emma kijkt er vooral op naar Vivian. Op een morgen zijn de drie meisjes verdwenen en worden nooit teruggevonden. Het kamp wordt voorgoed gesloten, er hangt te veel tragedie rond.
Tijdens de vernissage van de volwassen Emma wordt ze aangesproken door Franny, de eigenares van Camp Nightingale. Zij wil het kamp opnieuw openen, nu voor iedereen niet enkel voor de gegoede klasse. Franny vraagt haar of zij in de zomer de schildercursus op zich wil nemen. Na lang twijfelen stemt ze toe.
Bij aankomst zit ze weer in hetzelfde huisje Kastanje met drie tieners. Eigenlijk voel je het dan al aankomen, de geschiedenis gaat zich herhalen. In dit deel lijkt alles zich een beetje in een ‘zweverige’ sfeer af te spelen, rare voorvallen, maar nooit echt een verklaring. De nodige verdachten die dan uiteraard onschuldig blijken te zijn worden opgevoerd maar hierbij een tip: “ let op diegene die minst in the picture komt. J”
Naar het einde toe komt er plots terug heel veel vaart in maar alles blijft gelukkig we geloofwaardig.
De titel slaat op echte leugens, zaken die verzwegen worden en het spel van : “ Twee waarheden en een leugen.”
Vlot te lezen boek dat hier en daar dan toch wel, wat vaart mist. Ik las in ieder geval het vorige boek “ De laatste meisjes” liever.
Lut Delanghe