Onvergetelijk - the darkest mind trilogie deel 2

Ruby heeft nooit gevraagd om de superpowers die haar bijna het leven kostten. Nu moet ze die dagelijks gebruiken in haar strijd om een corrupte regering ten val te brengen en om in de gedachten van haar vijanden in te breken. De andere leden van de Children’s League zien haar als hun leider, maar Ruby weet diep vanbinnen wat ze werkelijk is: een monster.

De cover

De cover heeft een appelblauwzeegroene achtergrond. In het midden staat een meisje, met een Griekse PSI op haar sweater die licht geeft. Op de achtergrond staat een schuur, een hangar en iets wat lijkt op de staart van een neergestort vliegtuig. Achter haar is een muur met ruiters prikkeldraad op de bovenkant. Het doet apocalyptisch aan. 

Het verhaal

Het verhaal pikt in wanneer Ruby al een tijdje bij de organisatie Kinderalliantie verblijft, daarna volgt meer uitleg over wat gebeurde nadat ze door Kate van de Kinderalliantie werd opgepikt. Dit eerste stuk leest moeilijk, waarbij je het gevoel krijgt dat er een stuk overgeslagen werd; door het met extra aandacht en een tweede keer te lezen wordt deze verhaallijn duidelijker.

De Kinderalliantie vangt kinderen op die besmet zijn met IAAN (Idiopathic Adolescent Acute Neurodegeneration). Deze alliantie wil het regime van president Gray omverwerpen met behulp van de speciale krachten van deze kinderen. Ruby is teamleider. De teams voeren verschillende opdrachten uit waarbij de krachten van de kinderen specifiek gebruikt worden. Na de bevrijding van Cole (broer van Stewart) moet Ruby hem ondervragen en komt ze een geheim te weten. Ze besluit om bij de eerste volgende missie te ontsnappen en zelf op zoek te gaan naar dit geheim.

Review

Het verhaal begint vrij abrupt, Ruby leeft nog en zit in een vliegtuig op weg naar een missie die ze uitvoert voor de kinderalliantie. Het duurt eventjes om in het verhaal te komen. 

In dit tweede deel ontdekken we een nieuw kamp met jongeren die ontsnapt zijn aan president Gray, maar jammer genoeg zit deze beschrijving vol clichés; de leider is een sociopaat die meisjes verplicht om op zijn schoot te zitten; die enkel aan zijn vertrouwelingen eten geeft, die zieken niet verzorgd... Dit stukje is noodzakelijk voor het verhaal, maar het had beter, met minder clichés geschreven kunnen worden. Wat wel goed is, is dat we hier meer te weten komen over de telekinetische krachten van de blauwen wanneer beschreven wordt hoe ze aan de andere kant van de rivier getransporteerd worden en over de vuurkracht van een rode, die ook kon ontsnappen.

Ruby is wat gegroeid, ze is niet meer het kind dat ze was in De Overlevenden, ze blijft trouw aan haar verleden en vrienden. Haar krachten groeien mee met haar en ze moet die vaak gebruiken voor doeleinden die ze liever anders opgelost zag. Toch had ze nog wat meer mogen groeien. De beschrijvingen zijn niet altijd realistisch en het terugzien van oude bekenden voelt soms te toevallig aan. 

Het boek leest vlot, het verhaal neemt je mee van de ene locatie naar de andere micro-samenleving, over de strikte tijdsbesteding in de ene gemeenschap en naar een andere gemeenschap waar de psychopathische persoonlijkheid van de leider overheerst.

De apocalyptische sfeer op het einde van het boek doet uitkijken naar het derde deel. Het verhaal is niet af, en je kan echt niet stoppen met lezen na dit tweede deel. Ondanks enkele moeilijke of te clichégerichte verhaallijnen slaagt Bracken erin om de nieuwsgierigheid van de lezer te wekken en ervoor te zorgen dat die zeker nog het derde deel leest. 

Alex Van Damme