Haar stille stem

In Haar stille stem vertelt de vader van Carly over de blijdschap bij de geboorte van zijn tweelingdochters, over de zorgen als Carly niet leert kruipen zoals haar zusje, niet reageert op haar ouders en in haar eigen wereld verdwaald lijkt te zijn. Na een eindeloze weg langs specialisten wordt de diagnose gesteld: Carly is zwaar autistisch.

Na 10 jaar zonder enige verbale communicatie, typt Carly plotseling op een laptop de woorden HELP TANDEN PIJN. Het is het beslissende moment waarin ze eindelijk haar innerlijke stem weet te bevrijden. Door heel hard werken kan Carly van woorden zinnen maken met een betekenis en een boodschap.

Haar stille stem heb ik in stilte gelezen. Logisch, wie leest nu een boek hardop? Maar ‘de stilte’ zat in mijn hoofd net zoals de stem van Carly, het hoofdpersonage dat autistisch is, ook in haar hoofd zit. Die innerlijke stilte tijdens het lezen omdat er nu eenmaal een ontoereikendheid van woordenschat is om emoties tijdens het lezen te vatten. Zelden heb ik een krop in mijn keel tijdens het lezen maar bij Haar stille stem mocht ik mezelf ergens betrappen op vochtige ogen. Haar stille stem is echter veel meer dan ‘een tearjerker.’ Het is het verhaal van een gevecht naar een volwaardig bestaan. Strijd tegen al dat ‘goedbedoelde onbegrip van de buitenwereld’ of het eigen onbegrip als verzorger, ouder, begeleider van jongeren met autisme dat je te pas en te onpas overvalt.  (“ Sssst,’ zei ik tegen haar, maar het kwam eruit op een toon van ‘hou je kop, verdomme”. p 34 )

Het boek sleurt je mee in een zorgverhaal soms beschreven vanuit het standpunt van de ouders andermaal beschreven vanuit het zichtveld van Carly met haar autisme. Gaandeweg krijg je als lezer stilaan zicht hoe het mogelijk was om dit boek te schrijven. Je krijgt als het ware het privilege om mee te kijken naar de frustraties van ouders en begeleiders, maar ook naar de voldoening van fantastische doorbraken in inzichten over autisme en wat autisme betekent voor degene die ermee leeft. ( “Wat een opluchting dat schuldgevoel niet inbegrepen was bij de vereiste betaling voor geleverde diensten.”  p 94 )

Eigenlijk zou haar stille stem verplichte lectuur moeten worden in alle lerarenopleidingen én alle beleidsmedewerkers in het onderwijs! Er zou misschien op een menswaardiger wijze omgegaan worden met deze die anders zijn en evenveel recht hebben op elke vorm educatie die wij in ons rijk onderwijsaanbod te bieden hebben. Hebben zij daar ook geen recht op?