De vlecht

Drie vrouwen, drie continenten, één verlangen naar vrijheid. In De vlecht van Laetitia Colombani behoort de Indiase Smita tot de onaanraakbaren, gedoemd een mensonwaardig bestaan te leiden. Haar grootste wens is dat haar dochtertje dit lot bespaard blijft en ze doet er alles aan om haar naar school te laten gaan. 
Op Sicilië werkt de twintiger Giulia in het pruikenatelier van haar vader. Wanneer ze onverwacht het atelier moet overnemen, komt ze erachter dat het bedrijf op de rand van faillissement balanceert. 
In Canada ontdekt Sarah, carrièrevrouw en moeder, dat ze ernstig ziek is. Zonder het van elkaar te weten, volgen deze drie sterke vrouwen eenzelfde pad: ze weigeren zich neer te leggen bij hun lot en besluiten te vechten voor hun toekomst. 
Met veel gevoel vervlecht Laetitia Colombani in De vlecht deze drie levens met elkaar, in een ontroerende roman over hoop en saamhorigheid.

‘De vlecht’ verweeft de levensgebeurtenissen van drie vrouwen die elk in hun eigen wereld voor belangrijke beslissingen komen te staan. De reden waarom ligt bij de drie hoofdpersonages niet bij hen zelf maar wordt hun aangedaan, onvermijdelijk of door hun afkomst maar uitzichtloos. Elke levensgebeurtenis en de verstrekkende gevolgen hiervan worden afwisselend verteld want er is geen connectie tussen de drie vrouwen. Laetitia Colombani zorgt er wel voor in haar beschrijvende stijl dat er een connectie komt, deze van vrouwen die terugvechten, vrouwen die onwaarschijnlijke keuzes maken om er terug te staan.

Smita, een paria in India die bij geen enkele kaste hoort, van wie het alleen toegestaan is om met de blote handen de stront van anderen op te ruimen omdat er geen toiletten zijn en iedereen zijn gevoeg doet waar het maar kan. De beschrijving van haar miserabel leven en de on-toekomst voor haar kind greep mij behoorlijk naar de keel. Maar zij neemt het lot in eigen handen wars van elk dogma.

Giulia, een jonge vrouw zorgeloos in haar bestaan en begeesterd door de literatuur komt na een hartaanval van haar vader plots aan het hoofd van het laatste familiebedrijf in Sicilië dat nog haar verzamelt om hoogkwalitatieve pruiken te maken. Ook dit bedrijf staat aan de rand van het faillissement. Giulia neemt een drastische besluit over de grenzen heen om haar bedrijf te redden wars van elke familietraditie.

Sarah - een Joodse Ashkenazivrouw die allemaal de drager zijn van BRCA2-gen die hen verdoemd tot een perecentage van één op veertig om borstkanker te ontwikkelen – krijgt te horen dat zij al geruime tijd rondloopt met een tumor, zo groot als een mandarijn. Zij is een harde carrièrevrouw bij een advocatenbureau in Montreal. Haar target is een partnerschip bij Johnson & Lockwood. Ze is goed op weg, of was want haar ziekte maakt haar tot een outsider in deze harde wereld. Ze krijgt een mes in de rug en wordt opzij geschoven. Wars van alle harde onverschilligheid vecht zij terug, alleen voor haarzelf, niet voor de schijn.

Deze drie mooie maar toch afstandelijk beschreven verhalen worden door een intrigerend stuk proza in elkaar gevlochten. Het is pas naar het einde toe dat de titel zijn plaats krijgt. Dit in delen gebracht gedicht verbindt uiteindelijk hun strijd, een strijd die je slechts alleen kan voeren. Het is de gespannen draad waardoorheen de drie verhalen als schietspoelen doorheen geschoten worden om uiteindelijk verweven te geraken.

Ik had de tijd, las dit in één ruk uit en bleef met drie sterke maar ontroerend mooie verhalen achter.

Jan Stevens