Voor het vergeten

Onverwachts overleed de moeder van Peter Verhelst. Maanden later begon hij te schrijven aan Voor het vergeten.

Dit is evenwel geen moederboek, en ook geen boek over de dood, maar een hartstochtelijke ode aan ons hakkelende, tastende verzet tegen betekenisloosheid en verdriet. Verhelst probeert met handen en voeten iets vitaals te scheppen. Iets wat we ons blijvend kunnen herinneren. Om eindelijk te kunnen vergeten.

Wat kun je anders doen dan kijken, opnieuw kijken, beter kijken, betasten met je ogen, ruiken en luisteren en proeven met je ogen, elk detail, elke kleurschakering, elke welving, elke cel, ín elke cel, in de hoop nooit te vergeten, in de hoop niet verloren te laten gaan, voor altijd bij je te kunnen houden - had ik maar beter gekeken, elk detail, elk geliefd detail, elke...

Heel plotseling krijgt Peter Verhelst telefoon van zijn vader:  mama heeft een hartinfarct gekregen en is overleden.  Autobiografisch en heel prozaïsch schrijft Verhelst over afscheid nemen en rouwen.  Zowel zijn vader als hijzelf zoeken  plots naar een nieuw evenwicht waarbij tal van herinneringen, belevenissen en ervaringen met mama een niet te vergeten plaats en betekenis zullen krijgen. Hij overpeinst zowel het gebeuren van het overlijden zelf als de daaropvolgende dagen en weken.  Verhelst komt daarbij  in een droomwereld terecht, waarin edelherten, vissen, moderne kunstwerken, witte katten, Japanse tuinen en Griekse methodologie met elkaar in beelden en voor hem met persoonlijke gevoelens verweven worden. 

Het boek is een lang gedicht over verdriet en toekomst.  Het is een gedicht vol weerspiegelingen die spreken over hoe je niet kunt spreken door antwoorden te geven, maar misschien wel door de oorspronkelijke vraag telkens weer met andere woorden te stellen. 

“Voor het vergeten

Zolang we niets vergeten, gaat niets verloren.

Laten we dus vergeten, maar alleen
zoals we door te praten iets uiterst traag kunnen laten verdwijnen - daar,
zie je het, zie je het nog nauwelijks, tegen de zon in?

Zolang we niet vergeten dat iets van ons niets verloren mag gaan, eindelijk -

zoals er een zwijgen bestaat dat tegelijk een vorm is van zingen
dat een vorm is van dragen, een lichaam zo te dragen
dat het door ons heen, alsof het uiterst traag voorover valt, iets als glas
onder vel, broos glas, misschien is dat het lichaam
dat als een wijnglas zingend
zwijgend gedragen wil worden, dat wij het zo in de lucht heffen
dat het almaar lichter wordt - daar, zie je het nog, nauwelijks,
tegen de zon in?

- brengen de kleuren waarin het breekt ons misschien naar huis terug.”

Gedicht van Peter Verhelst,  2015. 

Voor het vergeten is een portret van het achterblijven en voor de overlevenden, op zoek naar blijvende herinnering om  te kunnen vergeten.             

Koen Elsen