Kroniek van een verzonnen leven

In “Kroniek van een verzonnen” leven, geschreven door Charles Ducal (Leuven, 1952), komt in een van godsdienst en plichtsgevoel doordrenkt milieu op het Vlaamse platteland een zesjarige jongen thuis met zijn eerste rapport: honderd op honderd. Die prestatie wordt de drijfveer van zijn leven: de beste zijn, altijd en overal. Maar een andere ervaring is minstens zo bepalend voor zijn verdere leven: hij is getuige van een verkrachting die eindigt in doodslag. Het daardoor ontstane trauma tekent hem voorgoed in zijn omgang met de vrouw en zijn worsteling met seksualiteit. Lichamelijkheid en seks zijn van een verboden, lagere orde. Pas als ouder wordende man komt hij via een aantal confronterende situaties en ontmoetingen in het reine met zichzelf. Deze roman schetst via een ragfijn netwerk van draden tussen de wereld van het kind en die van de oude man een mensenleven van de vroege jeugd tot de dood.
 

Wie het geluk had op te groeien in het donkere katholieke Vlaanderen van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw, hield daar heel wat aan over. Een levenslang plichtsbewustzijn dat erin gepeperd werd door opvoeders waar nog ontzag maar ook en vooral veel schrik voor bestond. Een druk om almaar beter te presteren omdat presteren en gehoorzaam zijn het enige waren wat als kind van je werd verwacht. Van gevoelens kocht je in die tijd geen brood. Een moeizaam verloop van prille relaties na een strikt gescheiden schoolleven van jongens en meisjes. En misschien wel een levenslang schuldgevoel en worsteling met seksualiteit, door de geestelijken van dienst als des duivels bestempeld. In 'Kroniek van een verzonnen leven' voelen we met Remi de beklemming die zijn kinderjaren typeerde. De zwarte wolken boven zijn leven die nooit veraf waren. De strijd om te worden wie hij is. Remi is een ijverige schooljongen die zich volop op zijn studies stort om het trauma te vergeten dat zijn jeugd tekende. Remi lijkt een voorbeeld te gaan worden in zijn later leven. Het soort kind dat je je als ouder zou wensen. Maar heeft hij wel altijd alles onder controle? Is hij wel de stille, intelligente, zwijgzame jongen die meneer pastoor graag bij zijn heilige kudde had gevoegd? Ducal hoefde zich voor mij niet meer te bewijzen na zijn schitterende dichtbundel ' Alsof ik er haast ben', maar verraste me aangenaam met dit fijne boekje vol onverwerkt verleden, maar toch ook overwachte wendingen.

Onderschat nooit dichters die proza schrijven. Fragment : ' Maar in de namiddag, als ze samen in de tuin zitten, onder de bloeiende acacia, heft hij plots het hoofd uit zijn ligstoel naar haar op. 'Luister...hoor je dat?..' Even is haar gezicht een vraagteken, maar dan verschijnt een glimlach, want nu horen ze het allebei. De boom zingt. Hij zingt, en dat is een wonder.'​Silvia Ameel