Op zoek naar het begin
Waar gaat die lap stof heen?
Thema’s: helpen, ridder en prinses
Op een ochtend besluit ridder Pepijn een bad te nemen in een meertje. Hij zingt en spettert erop los, totdat hij bedenkt dat hij zijn handdoek is vergeten. Pepijn is dan ook blij als hij er zomaar eentje ziet hangen in de struiken.
Maar als hij eraan trekt, blijkt het helemaal geen handdoek te zijn. Het is een lange lap stof waarvan hij het begin niet kan zien. Van wie is die lap? En waar gaat hij heen?
Behulpzaam als een ridder hoort te zijn, is Pepijn van plan de stof terug te brengen naar de eigenaar.
Een echt snoepertjesverhaal, zo eentje dat grappig, speels, vrolijk is en waarmee je nog in je klas, groep of ukkepuk een gesprekje mee kan aankopen over delen en vriendschap.
Alles start met een ridder die een bad neemt in een riviertje, met zijn helm op zijn hoofd want ridders doen waarschijnlijk hun helm nooit af. Deze jonge ridder is echter niet zo handig bezig want hij heeft zijn handdoek vergeten. Gelukkig ligt er over de struiken een stuk stof gedrapeerd. Ridder Pepijn,want ja ridders hebben ook een naam, trekt er aan maar de stof is zo lang als hij ver kan kijken. Razendsnel kleedt hij zich aan want wat avontuur kan hij best verdragen. Op de volgende dubbele pagina zie de lap stof doorheen een middeleeuws landschap gedraaid, volg maar mee. Onderweg merkt ridder Pepijn dat dat stuk stof al door velen gebruikt wordt. Niet erg want ridder Pepijn wil iedereen helpen en snijdt er steeds een stuk tussenuit, prachtige, waterverfzacht ingekleurde taferelen die onze hedendaagse wereld soms linken aan de middeleeuwen. Allemaal heel luchtig. En ja die prinses, die zat er uiteraard aan te komen, huilend op haar bips. Ze ‘moet’ ergens op een kasteel trouwen met een prins en wou haar zelf heel mooi maken met een superlange sluier, helaas dus niet zo handig. Ridder Pepijn geeft een stuk van haar sluier om haar neus in te snuiten en snijdt die lange lap er maar af, toch niet zo handig. Samen rijden ze naar het kasteel. Zo’n mooie tekening op weg doorheen het gras naar de brug met poortgebouw en een slingerweg op de berg naar de top, naar het kasteel. Getekend en voorgesteld zoals het moet zijn, zoals kastelen en ridders ronddwalen in hun fantasie. Maar oh wee! ’t Duurde allemaal te lang en de prins is al getrouwd met een ander. Verdriet is er niet bij, niet bij de prinses want zij voelt zich vrij, verlost.
De laatste illustratie, schommelend in de lappen stof.
“ Tsjonge,” zegt Pepijn, “wat ben ik blij dat die handdoek gevonden heb.”
De prinses geeft hem een knipoog. “En wat ben ik blij dat jij op zoek ging naar het begin!”
En wat ben ik blij gemaakt door dat boek!
Jan Stevens