De meisjeskleedkamer

Seks. Dat is het enige wat ontbreekt in het drukke maar gezegende leven van Eliza Keenan, moeder van twee zoontjes, gelukkig getrouwd met een hoogleraar in de wiskunde en mede-eigenaar van de chicste bloemenzaak van Toronto. Want wie heeft er tijd of energie voor seks tussen alle dagelijkse verplichtingen door? Tot Eliza op een dag een prachtige jonge vrouw in de meisjeskleedkamer van het zwembad bespiedt. De relatie die al snel tussen hen ontstaat doorbreekt veel taboes en brengt niet alleen Eliza’s eigen veilige bestaan in gevaar, maar ook dat van haar gezin en haar minnares. Maar de lichamelijkheid is zo alomvattend, zo intiem, zo eerlijk – die kan toch onmogelijk slecht zijn?

Een titel als “De meisjeskleedkamer” en cover met twee vrouwen, één in badpak en een ander naakt schept verwachtingen. Of aan die verwachtingen voldaan zal worden hangt af van de lezer zelf. Dit is voor elk boek wel zo denk ik maar hier wordt er toch wel expliciet verwezen naar vrouwenliefde. Als je dit boek wil lezen als een erotische roman dan zullen sommige, overigens wel heel expliciete passages je voldoende rode oortjes bezorgen maar je zal op je honger blijven zitten want die rode oortjes zijn geen rode draad doorheen het verhaal. Als je echter dit boek wil lezen als een intense gevoelsroman dan zullen mogelijks deze expliciete passages je tegen borst stuiten.
Ik bleef niet op mijn honger zitten, niet omwille van die rode oortjes maar wel omwille van de constante hunkering die doorheen dit boek raast. Eliza Keenan heeft een stabiel huwelijk met Andrew, een gezapige hoogleraar en crème van een vent. Twee prachtige opgroeiende kinderen, een goed lopende bloemenzaak, druk in’t leven zoals velen van ons dat graag hebben. Alleen is er dat ene, dat ene ontbrekende. Zij is een, ik zou moeten schrijven ‘wellustige’ vrouw maar dat klinkt iets te goedkoop voor dit personage, ik hou het eerder op een ‘passievolle’ vrouw. Die lust of passie die in haar gedachten rond raast en zich door het verminderde seksleven met Andrew niet laat beteugelen laait hoog op als zij in de kleedkamer van het zwembad een prachtig oogstrelend vrouwenlichaam ziet. Waar haar zwemuurtje eerder een uitlaatklep en een beetje me-time in haar drukke bestaan was ontaardt dit in een hunkering naar een ontmoeting en een aanraking waarbij haar lichaam wel heel explosief reageert.
Volledig verblind door die wellust ontstaat er een passievolle relatie met die onbekende vrouw. Dit gaat gepaard met een pak schuldgevoelens, leugens, binnenwaarts gerichte verwijten maar het is hopeloos, ze is verslaafd aan die vrouw, meer nog ze worden verliefd op elkaar. Tussen al die verwarrende gevoelens, geheime afspraken en ontsnappingen uit de dagelijkse sleur ontwikkelen zich langsheen de beide vrouwen verhaallijnen een Jonathan Franzen waardig. Personages rondom hen die hun leven bepalen maar ook zij bepalen het leven van anderen. Deze wisselwerking is dan ook de kracht van dit boek. Want hoe ga je om met dergelijke driften als je die de kop niet kan indrukken? Ik laat open of dit je die überhaupt de kop moet indrukken.
De hunkering van de twee vrouwen naar elkaar slaat ook over op de lezer, je hunkert al lezend naar de afloop, dit zorgde ervoor dat ik het boek in een hoog tempo uitlas. En net zoals in het echte leven is de oplossing voor deze alles verslindende passie niet de meest gewone.
Een doorrazer die je laat nadenken over het vrouwelijk libido, Karen Connelly breekt er wel potten mee. Ik heb het graag gelezen.
 
Jan Stevens