Een schitterende middag

Een schitterende middag van Gin Phillips is een beklemmende, claustrofobische pageturner over de dunne lijn tussen goed en kwaad en de onverbrekelijke band tussen moeder en kind. De filmrechten van 'Een schitterende middag' zijn verkocht aan Warner Bros.
De dierentuin is bijna leeg als Joan met haar vierjarige zoontje Lincoln naar de uitgang slentert. Het was een heerlijke, zonovergoten dag. Tot Joan schoten hoort en in een flits verderop mensen ziet liggen. Met Lincoln op de arm rent ze terug en vlucht een leegstaand hok in. Daar is ze veilig, voorlopig. Maar hoelang kan ze haar zoontje stilhouden? Elk geluid kan fataal zijn, en elke voetstap die ze hoort kan die van een moordenaar zijn. Zijn er nog andere bezoekers op de vlucht? In de angstaanjagende uren die volgen, zal Joan om haar kind te redden meer dan eens moeten kiezen tussen medemenselijkheid en dierlijk instinct. 

Op een facebookgroep zag ik net van iemand: “ saaiste boek ooit,” passeren net toen ik in dit boek begonnen was. Nu het uit is kan ik gerust zeggen dat is het zeker niet maar ook weer niet het boeiendste dat ik ooit las. Het verhaal is nochtans origineel.
Je gaat met je vierjarig zoontje naar de zoo en als je rond sluitingstijd naar huis wil vallen er schoten, vallen er doden. Wat doe je als moeder om je kind te beschermen? Joan, de moeder en haar zoontje Lincoln zoeken een schuilplaats en vinden die in een apenhuis met daarin een leeg stekelvarkenhok. Nu is het aan Joan om haar zoontje muisstil te houden, ze moet hem ook versneld laten geloven in slechte mensen want hij kent alleen goede mensen. Tijdens dit gefluisterde contact lijkt Lincoln een vroegwijs kind met woorden en zinnen die niet echt te linken zijn aan een 4-jarige.
Omdat Lincoln honger heeft besluit Joan hun relatief veilige schuilplaats te verlaten, want Lincoln en honger dat wordt luid huilen. Dit meteen het begin van sluipen van de ene plaats in de zoo naar de andere, met alle uitleg over wat ze zien, de dieren , de planten, de gebouwen enzovoort. Phillips bezocht voor zij dit boek schreef  verschillende keren deze dierentuin zoadat zij die sluipwegen en plaatsen kon beschrijven. Maar die beschrijvingen maken het verhaal dikwijls langdradig, soms 5 pagina’s lang, een ander keer maar liefst 13 pagina’s. Ondanks deze beschrijvingen zijn er wel spannende momenten en loop je bang mee in het donker.
Via Joans gedachten kom je oppervlakkig iets te weten over haarzelf en haar achtergrond, een moeilijke verhouding met haar bizarre moeder, iets wat niet echt een meerwaarde is voor het boek.
De 2 moordenaars komen ook aan het woord, vrij jong, verward, uitbundig, schietend vanuit een soort fantasiewereld en hun motivatie is vrij vaag. Eén ding is zeker het kwaad zit binnen in de dierentuin. Ook voor Joan is de scheidingslijn tussen goed en kwaad héél dun. Wanneer denk je nog aan anderen, help je anderen als je vecht voor het leven van je kind en jezelf ? Dan zijn er nog een gepensioneerde lerares en een tienermeisje die doorheen het boek een rol spelen. Hoe verder het verhaal vordert hoe onwaarschijnlijker alles wordt. Joan valt verschillende keren, verwondt zich behoorlijk maar kan blijven lopen en vluchten met haar zoon op haar arm en blijft steeds uit handen van de moordenaars, althans tot aan de apotheose. Een apotheose met een eind dat er behoorlijk over is. Alles moest blijkbaar uit de kast gehaald worden voor het mocht eindigen. De constante stilte in de zoo met al die dieren in doodsangst, zeker tijdens het schieten blijft wel erg onwaarschijnlijk.
Door het ontbreken van een epiloog blijf je met veel vragen zitten. Wat met de lerares, de tiener, de baby, de moeder van de baby, was Destin echt of fictief? Hoe verging het de politie aan de ingang of wat met Joan haar Man Paul?
Ik heb geen moeite met cliffhangers als het om een reeks gaat maar hier zat dit toch echt niet goed.
 
Lut Delanghe