Gelukkig hebben we de foto's nog

Vlak na de geboorte van zijn dochter heeft Marcel weer contact met zijn broer Mark. Het contact is verslechterd door diens aanhoudende alcoholisme. Maar Mark heeft nieuws: hij blijkt al een jaar bezig om euthanasie te regelen. Dat is hem gelukt en het gaat binnenkort gebeuren.
In Gelukkig hebben we de foto’s nog beschrijft Marcel Langedijk de onvermijdelijke dood van zijn broer. Mark hield in de laatste fase van zijn leven een dagboek bij. Fragmenten daaruit tonen de hartverscheurende momenten van iemand die niet zonder drank kan, maar ook niet kan leven met de alcohol, zijn depressies en angsten, zonder uitzicht op verbetering.
Het verhaal van deze minder bekende vorm van euthanasie deed voor publicatie internationaal al veel stof opwaaien. Het boek is een persoonlijk verhaal over het verliezen van een dierbare: het ongeloof, de herinneringen, het verdriet, het afscheid, maar ook de vraag: hoe goed ken je iemand eigenlijk?

Marcel Langedijk is de auteur van dit autobiografisch boek en net vader geworden. Net op dit moment in zijn leven zoekt zijn alcoholverslaafde broer terug contact met hem. Hij heeft iets te vertellen. Zoiets wordt echter in de familie van hem niet ‘au serieux’ genomen want er was altijd wel iets met Mark. Zijn ouders hebben hem meer dan eens haveloos naar het ziekenhuis of afkickcentrum moeten brengen.
Maar deze keer heeft hij echt nieuws, hij wil dood en heeft reeds euthanasie aangevraagd. Hij wil niet meer verder met zijn doelloze leven, wil niet meer lijden en langzaam de dood afwachten. Hij heeft meerdere insults op een dag en dit steeds met veel pijn en misselijkheid tot gevolg. Dit kan enkel verholpen worden door opnieuw te drinken. Als alcoholist moet hij dus blijven drinken, afkicken helpt hem niet hij begint telkens opnieuw.
Marcel, zus Angela en hun ouders geloven dit niet echt. Ze zien het als de zoveelste schreeuw om hulp, trouwens: “Euthanasie dat regel je niet zomaar…”  Maar Mark heeft dit samen met zijn huisarts Marijke wel degelijk geregeld. Zij was één van de weinigen die hem echt begreep. Mark overleed op 14 juli 2006 in bijzijn van zijn familie.
Dit hele verhaal draait om een minder bekende vorm van euthanasie nl. het ondraaglijk psychisch lijden. Het hele boek verhaalt hoe een stille, in zichzelf teruggetrokken jongen alcoholist werd. Die alles door zijn drankverslaving verloor, vrouw, kinderen, groot huis, auto... Je leest over de gevoelens van Mark via enkele dagboekfragmenten en de verwarring bij Marcel die twijfelt en zich afvraagt of hij zijn broer wel echt gekend heeft. Het laatste deel gaat dan ook over zijn herinneringen die hem overvallen tijdens het joggen in Steenwijk waar zijn ouders wonen.
Mooi geschreven boek over alcoholisme en de eenzaamheid die daar uit voortvloeit, de invloed op de familie, over het sterven, rauw en verdriet omdat het niet anders kon.
 
Lut Delanghe