Ik wil de koning zijn
Een van de grootste tragedies van Shakespeare in een indrukwekkend prentenboek
Er leefde en stierf eens, in een land vol groene heuvels, een man met de naam MacBeth. Hij had van alles. Maar nooit genoeg. Siska Goeminne en Judith Vanistendael bewerkten deze donkere tragedie van Shakespeare tot een gruwelsprookje voor kinderen en volwassenen, over actuele thema's als machtswellust en hebzucht.
“Ik wil de koning zijn,” ik kan er niet aan doen maar als ik die titel lees moet ik steeds denken aan de uitspraak van één of andere koning die ooit zei: “Ik wiel koning zijn…”
Dit is echter andere koek! Ik ben er niet goed van, van zoveel schoonheid in tekst en in beeld. Ik kende Vanistendael haar werk reeds van o.a. Toen David zijn stem verloor en dit is hier terug een aaneenrijging van beeldende parels. Ook De vertaling van de theatertekst op rijm van Siska Goeminne naar bevattelijke en uitnodigende proza is van een hoogstaand niveau.
De voorkaft met Macbeth en zijn vrouw met bebloed mes en dolk waaromheen de drie heksen en de koningskroon op een doodskop hangen overtuigt je om het boek onmiddellijk open te slaan. De nar neemt het woord met zijn zotskap op zijn doodskop:
“ Het leven is een sprookje,
een verhaal vol drukte en kabaal
dat wordt verteld door een sul –
een hoop flauwekul.”
De eerste pagina beschrijft in een idyllisch tafereel het leven op het kasteel van heer Macbeth maar geeft in de tekst reeds aan dat zijn vrouw bloedmooi is en dus een beetje gevaarlijk. Op de tweede pagina gaat Vanistendael voluit, ’t contrast kan niet groter zijn. De vriendschap van Macbeth en zijn jeugdvriend wordt duister verteld, zwart en donker. Met angst in de ogen van twee personages in een vloeiende expressionistische schilderij. Moed, brute kracht en nietsontziende wreedheid volgt op het slagveld.
En dan ontmoet Macbeth de drie heksen die vragen of hij alles wil? Of hij koning wil zijn? Een meesterlijke illustratie die middenin in dreigende donkerte licht laat schijnen en met een paar witte lijnen een paard laat steigeren. Prachtig.
Opgehitst door zijn vrouw, hunkerend naar macht slaat hun moordzucht toe. De dolksteek zelf wordt niet getekend maar de sfeer die Istendael nadien oproept in de weergaloze prent waar Macbeth en zijn vrouw hun moordende emoties ontladen spreekt boekdelen.
’t Zijn harde, gruwelijke illustraties maar hun schoonheid raakt je diep. Ook kan ik het niet genoeg benadrukken, de wijze waarop Goeminne met de stukken tekst speelt, ze plaatst, ze laat rijmen brengt dit prentenboek naar iets uniek.
Het hele theaterstuk wordt afgewerkt en je gaat van de ene climax naar de andere, Ik switchte voortdurende van beeld naar tekst en van tekst naar beeld. Prachtig.
Het boek eindigt zoals het begint een vredig tafereel van een rijkelijk middeleeuws buffet. Plezier, vreugde, gelach en een hoofd van Macbeth op de tafel.
Niet echt geschikt voor jonge kinderen maar voorlezen aan een derde graad basisonderwijs of laten lezen in het secundair zal zoveel mogelijkheden bieden bij lessen filosofie, literatuur & kunst.
Ik ben er ondersteboven van.
Jan Stevens