De keisnijders
Berlijn, vijfenzeventig jaar na het afbreken van de Muur. Op een braakliggend terrein in het hart van de stad hebben vier oudere mensen, langgeleden, een ronde muur opgetrokken uit brokken natuursteen, zand, autobanden en puin van de oude Muur. Rond deze sprakeloze kolos zijn ze een nieuw leven begonnen.
Een halve eeuw lang woekert vanuit deze plek een prachtig en indringend rif van nieuwe verhalen, gebruiken en bewegingen landinwaarts, tot over de landgrenzen en continenten. Deze mensen, de keisnijders, zijn legendarisch geworden.
Op een ochtend verschijnen vier kinderen aan de rand van het terrein. Ze hebben over de ouderen en hun muur gehoord, gelezen en gedroomd. En ze zetten zich klaar.
De keisnijders? Nooit van gehoord. Ik heb het dus even opgezocht. Volgens de webstek van het museum dr. Guislain waren het kwakzalvers die in de Middeleeuwen overtuigd waren de waanzin te genezen door het weghalen van keien onder de schedel... (meer info vind je op het logo)
Ik heb dit begrip pas opgezocht nadat ik het boek uit had. Beter zo, hierdoor kon ik voor mezelf een beeld vormen waarom dit mooi verhaal de keisnijders als titel kreeg. Was het omdat dit zo’n mooi poëtisch verhaal is? Omdat hier zielen worden blootgelegd of eenvoudig omdat de hoofdpersonages voor authenticiteit staan, geen concessies doen en gewoon doen wat ze moeten doen tot het uiterste gaan en zelf er ver over? Eerlijk gezegd ik weet het niet maar wat ik wel weet is dat ik hier een pracht van een verhaal in handen kreeg. Een roman die zich afspeelt in de tweede helft van deze eeuw in een bouwwerk dat ‘ De nul ‘ vereenzelvigd, hoog, zelf aangelegd op een stuk niemandsland waar ooit de Muur van Berlijn stond en waar geen enkel regering, rechtspersoon of eendere welke overheidsinstantie maar ook enige rechtsgeldigheid kan doen gelden. Een groot nulvormig bouwwerk gebouwd met afgeschreven konsumptiegoederen waar twee broers en twee zussen al vijftig jaar gewoon buiten wonen. Deze fascinerende plaats waar iedereen vrijuit kan zeggen wat hij denkt, waar verhalen en sociale spelletjes ontstaan zoals ‘De voorloper, waar je voorbereid wordt op het ‘beste’ functioneert als een maatschappelijke speeltuin met wereldwijde gevolgen. Gaandeweg krijg je zicht op een tamelijk realistisch toekomstbeeld waar Vlaanderen en zijn steden een plaats innemen, een sneer naar onze enge politiek is er niet vreemd... Maar dan verschijnen op een ochtend vier kinderen, twee broers en twee zussen, ook zij hebben een visie waarvoor ze tot het uiterste gaan en zelfs er ver over.
Als je kan genieten van prachtig geschreven zinnen, verregaande denkbeelden en niet bang bent om zelf één en ander in het ongewisse te laten dan kan ik dit boek alleen maar aanraden, prijzen en loven. eens gelezen zal 'de nul' nooit meer en nul zijn zoals je dacht dat ze was.
’t Is zo mooi en toch bikkelhard.
